مربوط بودن و قابلیت اتکا دو ویژگی کیفی اصلی اطلاعات حسابداری است که باعث سودمند شدن اطلاعات در فرایند تصمیم گیری می شوند. با وجود اهمیت موضوع، مطالعات بسیار محدودی به این موضوع پرداخته‏اند که استفاده کنندگان صورت‏های مالی در فرایند تصمیم‏گیری خود، این دو خصوصیت کیفی و سازه های تشکیل دهنده آنها را چگونه ارزیابی می‏کنند. در این مقاله از طریق چهار اُفته مرتبط با چارچوب ارزش منصفانه که در میان 160 دانشجوی کارشناسی ارشد رشته‏های مدیریت مالی و mba، به عنوان استفاده‏کنندگان غیر متخصص گزارش‏های حسابداری، توزیع شده‏است، نشان داده می شود که استفاده کنندگان، خصوصیات مربوط‏بودن و قابلیت اتکا را به عنوان ساختارهای مستقل در نظر نمی‏گیرند. به این ترتیب که تغییرات در سازه‏های زیربنایی قابلیت اتکای یک اندازه‏گیری، بر ارزیابی استفاده‏کنندگان از مربوط‏بودن آن اندازه‏گیری تاثیر می‏گذارد. همچنین، تغییر در سازهای زیربنایی مربوط بودن یک اندازه‏گیری، ارزیابی سرمایه‏گذاران از قابل‏اتکا بودن اندازه‏گیری را نیز تحت تاثیر قرار می‏دهد. این یافته‏ها بر خلاف چارچوب‏های نظری گزارشگری مالی است که خصوصیات کیفی مربوط‏بودن و قابل‏اتکا بودن را مستقل از یکدیگر معرفی می‏کند. همچنین، نتایج تحقیق نشان می‏دهد که هرچند سرمایه‏گذاران در تصمیمات ارزش‏گذاری خود به صورت مستقیم، مربوط بودن و قابلیت اتکا‏ی اطلاعات را دخالت می‏دهند و در این میان برای مربوط بودن اطلاعات، ارزش بیشتری قائل هستند، با این وجود، سازه‏های زیربنایی قابلیت‏اتکای یک اندازه‏گیری از طریق مربوط‏بودن نیز بر قضاوت های ارزش گذاری استفاده کنندگان صورت های مالی تاثیر می‏گذارد. حال‏آن‏که این موضوع در خصوص سازه‏های زیربنایی مربوط بودن صحت ندارد.