یکی از مهم ترین سازه هایی که به دست بشر ساخته شده و مورد بهره برداری قرار می گیرد، پل ها هستند که نقش حیاتی در حمل و نقل و برقراری ارتباط بین راه ها ایفا می کنند. یکی از اساسی ترین المان های باربر در این سازه ها، پایه ها هستند که نقش مهمی در تحمل نیروهای ثقلی و جانبی وارد بر سازه دارند. ازاین جهت شکل پذیری و جذب انرژی پایه ها به عنوان عامل مهمی در افزایش عمر مفید سازه مطرح می شود که در دهه های اخیر نیز روش های متفاوتی برای بهبود عملکرد پایه ها مورد ارزیابی و بررسی قرار گرفته اند. در این پایان نامه استفاده از پد الاستومری در پایه پل بتن آرمه به عنوان روشی نوین در جهت افزایش شکل پذیری ستون مطرح می گردد. بدین منظور چند ستون متشکل از بتن و پد الاستومری با ضحامت های متفاوت و در محل های متفاوت از ستون، مدل شده اند. برای بررسی مدل ها از روش المان محدود استفاده شده است و هدف، مقایسه عملکرد ستون بتن آرمه معمولی و ستون بتن آرمه شامل پد الاستومری و همچنین تعیین ضخامت بهینه و محل مناسب جهت تعبیه پد الاستومری می باشد. نمونه های مدل شده بر اساس تحقیق مشابه آزمایشگاهی سعیدی و همکارانش در سال 2010 بوده و ابعاد، مصالح، شرایط مرزی و نحوه اعمال بار نیز کاملا یکسان با آنچه که در کار آزمایشگاهی انجام شده، مدل شده است. زلزله اعمال شده به سازه در کار آزمایشگاهی، زلزله کوبه بوده که تنها زلزله حوزه نزدیک مورد بررسی قرار گرفته است و لی در تحقیق عددی حاضر علاوه بر زلزله حوزه نزدیک، زلزله حوزه دور کوبه نیز بر سازه اعمال گردیده و نتایج هردو بررسی شده و با هم مقایسه شده اند. نتایج به دست آمده در حوزه دور و نزدیک تقریبا یکسان بود و نتیجه مشترک آن ها این بود که استفاده از پد الاستومری باعث اقزایش دریفت ماندگار و همچنین شکل پذیری ستون نسبت به ستون بتن آرمه می شود و طبق آنچه که نتایج نشان می دهد، بهترین محل برای تعبیه پد الاستومری، محل اتصال ستون به فونداسیون و بهینه ترین ضخامت آن در حدود 32/0 ارتفاع خالص ستون می باشد.