گسترش شهرها به همراه افزایش جمعیت و توسعه کالبدی درشهر ها سبب شد کنش ها و فعالیت های شهروندان در عرصه های اجتماعی و اقتصادی با شدت و تراکم بیشتری انجام شود یا به عبارت دیگر باعث افزایش حجم فعالیت های شهروندان درون عرصه های فضایی و کالبدی در شهر ها شده است ، که این امر ضرورت ایجاد شهر الکترونیک را نشان می دهد. هدف از تحقیق حاضر بررسی و تحلیل مفاهیم و اصول مرتبط با شهر الکترونیک، و بررسی منابع و محدودیت های تحقق شهر الکترونیک در کلان شهر تهران با بررسی شاخص ها و معیارهای شهر الکترونیک در این شهر می باشد. تحقیق حاضر جزء مطالعات کاربردی-توصیفی از نوع پیمایشی می باشد. جامعه آماری این تحقیق شامل متخصصین، پژوهشگران و مدیران فعال در حوزه مدیریت شهر تهران در شهرداری و شورای شهر و به طور مشخص تر شهردار تهران و معاونین و مشاوران شهردار، شهرداران مناطق در تهران، معاونین و یا مدیران ارشد هر منطقه ، شورای شهر و اساتید و کارشناسان و صاحبنظران مدیریت شهری می باشد. نتایج حاصل از مشاهدات میدانی و سنجش شاخص های متعدد نشان می دهد به طور کلی شهر تهران از نظر شاخص های شهر الکترونیک در وضعیت پایینی بوده و محدودیتهای زیادی برای تحقق شهر الکترونیک در شهرداری تهران وجود دارد. در این تحقیق برای بررسی منابع و محدودیت های شهر الکترونیک چهار بعد در نظر گرفته شده است که عبارتند از سازمان الکترونیک، زیر ساخت الکترونیک، زندگی الکترونیک و دولت الکترونیک ?در آخر نیز می توان برای تحقق شهر الکترونیک پیشنهادات زیر را ارائه داد: ایجاد فرهنگ الکترونیکی شدن میان مسئولان و شهروندان ?سرمایه گذاری لازم برای ایجاد زیر ساخت مناسب برای الکترونیکی شدن ?استفاده از تجارب شهرهای الکترونیک دنیا در این زمینه ?آموزش به شهروندان و مسئولان در زمینه الکترونیکی شدن و ...