در این پایان نامه به بررسی اثر خاک مسلح شده با ژئوگرید بر ظرفیت باربری پی ها پرداخته می شود. برای این منظور در ابتدا روابط تحلیلی و مشاهدات تجربی در زمینه ظرفیت باربری پی های نواری و مربعی مستقر بر بستر ماسه ای غیر مسلح و همچنین مسلح شده با ژئوگرید بیان می شوند تا روش های افزایش ظرفیت باربری اینگونه پی ها با استفاده از ژئوگریدها کاملا روشن شود. سپس تحلیل های عددی دو و سه بعدی توسط نرم افزارهای plaxis2d-v8.2 و plaxis3d tunnel-v1.2 (مراحل تحلیل شامل ساخت بستر خاکی، استقرار پی و قرار دادن لایه های تسلیح و پس از آن، اعمال بارگذاری می باشد.) انجام می شود و نتایج حاصل در حالت خاک غیر مسلح و مسلح با روابط تحلیلی و مشاهدات تجربی مذکور مقایسه می شود که انجام این مقایسه ها صرفا جهت صحت سنجی plaxis و توانایی آن در مدل سازی صحیح ترکیب پی، خاک و ژئوگرید می باشد. سپس تاثیر پارامترهایی نظیر فاصله اولین لایه مسلح کننده تا زیر پی، عرض بهینه لایه های تسلیح، فاصله بین لایه های تسلیح، عمق زون تسلیح، جنس لایه های تسلیح، عمق فرو رفتگی و عرض پی ها بر بهبود ظرفیت باربری بررسی می شود. نتایج بدست آمده از این تحقیق نشان می دهد که ظرفیت باربری پی های نواری و مربعی مستقر بر خاک غیرمسلح که از مدل سازی های عددی بدست می آید، همچون نتایج کارهای آزمایشگاهی بیشتر از نتایج حاصل از رابطه کلاسیک ظرفیت باربری است و در حالت خاک مسلح نیز نتایج حاصل از plaxis، همانند نتایج حاصل از کارهای آزمایشگاهی با تقریب خوبی به نتایج حاصل از رابطه تحلیلی huang and menq نزدیک است که وجود این تطابقات حاکی از صحت مدل سازی با plaxis می باشد. همچنین نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که استفاده از مقادیر بهینه پارامترهای تسلیح (نظیر فاصله اولین لایه مسلح کننده تا زیر پی، عرض بهینه لایه های تسلیح، فاصله بین لایه های تسلیح، عمق زون تسلیح و جنس لایه های تسلیح) تاثیر زیادی در افزایش ظرفیت باربری پی ها دارد و همچنین با افزایش عرض و عمق فرورفتگی پی ها، تاثیر تسلیح با ژئوگرید در افزایش ظرفیت باربری پی ها، کاهش می یابد.