رویکرد اصلی این رساله بررسی نقش فرهنگ سیاسی نخبگان سیاسی ایران و ترکیه در تعامل این دو کشور با چهار سازمان های بین المللی منتخب است. برای این منظور ابتدا تلاش شده تا با بررسی جوامع ایران و ترکیه در یک بازه زمانی واحد، یک شناخت جامعه شناسانه مختصر و مفید از جامعه سیاسی نخبگان سیاسی این دو کشور حاصل شده و سپس با اعمال روش تحقیق تحلیل محتوا بر روی یک نمونه مفید و معنادار از جامعه نخبگان سیاسی شناسایی شده در قالب دو جریان اصلی سیاسی در هر کشور (اصولگرایی و اصلاح طلبی در ایران و کمالیسم و اسلامگرایی در ترکیه)، تلاش شده تا به شناختی از فرهنگ سیاسی حاکم بر این دو جامعه نایل شویم. از سوی دیگر با تعریف معیارها و مولفه هایی کمی وکیفی، در جهت تعیین میزان و نوع تعامل ایران و ترکیه با سازمان های بین المللی مورد مطالعه، اقدام شده و در نهایت به کنار هم قرار دادن این یافته ها و نیز آن فرهنگ های سیاسی به نتیجه گیری پرداخته شده است. نتیجه این بررسی حاکی از آن است که در هر دو جامعه سیاسی ایران و ترکیه می توان اشکالی از فرهنگ های سیاسی در حال توسعه را یافت که در توصیف آنها می توان از اصطلاح توسعه یافته تر (نزدیکتر به فرهنگ سیاسی مشارکتی) استفاده نمود و در نتیجه در دوره های مختلف تاریخ سیاسی این دو کشور با استقرار و حاکمیت یافتن جریانهای مختلف سیاسی نوع تعامل و ارتباط این کشورها با سازمان های بین المللی دستخوش تغییراتی شده است که این تغییرات در مورد ایران به دلایل خاص از وضوح بیشتری برخوردار است ولیکن در نهایت امر ترکیه در مقایسه با ایران در روند روابط و تعاملات خود با سازمان های بین المللی از نوسانات و افت و خیزهای کمتری برخوردار بوده و در حال حاضر نیز دارای موقعیت بهتری در سطح سازمان های بین المللی نسبت به ایران است که این موارد تا اندازه ای متاثر از تغییر فرهنگ سیاسی ایرانی در نتیجه وقوع انقلاب اسلامی از یکسو و استقرار یک حکومت دینی با اعتقادات و باورهای سیاسی متفاوت از سوی دیگر است.