هدف از این پژوهش به طور خاص سبک شناسی فردی و شخصی نویسندگی متون نمایشی رادیو در دهه های شصت و هفتاد شمسی، با توجه به بررسی آثار نمایشنامه نویسان مطرح رادیویی در دو دهۀ مذکور می باشد.به ویژه که رادیو در بعد از انقلاب به عنوان یک رسانه همه جانبه فرهنگ ساز مطرح بوده و جدا از اهمیت نقش این رسانه در اطلاع رسانی به موقع و مناسب، برنامه های نمایشی رادیو نقش تاًثیر گذاری در فرهنگ سازی طبقات مختلف مردم داشتند و متون ارائه شده برای این برنامه های نمایشی نیز از کیفیت قابل توجه ای از حیث درام و زبان نمایشی برخوردار بودند. در این پژوهش سعی بر آن است تا به طور خاص سبک شناسی فردی نویسندگان متون نمایشی مطرح رادیو در دهه شصت و هفتاد شمسی مورد تجزیه و تحلیل و ارزیابی قرار بگیرد تا جدا از روابط متقابل رادیو ، جامعه و ادبیات نمایشی ، شاخصه های سبک نمایشنامه نویسی آن دوران به عنوان یک الگوی مناسب برای نوشتن متون نمایشی ارائه داده شود.بر این اساس و از میان خیل عظیم نمایشنامه نویسان رادیویی،هشت نفر از شناخته شده ترین و با تجربه ترین نمایشنامه نویسان انتخاب شدند. این هشت نمایشنامه نویس عبارتند از : اکبر رادی،خسرو حکیم رابط،جهانشاه آل محمود، محمد امیر یاراحمدی، مجید نظری نسب،شهلا دباغی،بابک صفی خانی و مرضیه رشید بیگی که متون این افراد با توجه به سابقۀ آنها در آن دوران و همینطور در دسترس بودن متون نمایشی مربوط به آن دو دهه،انتخاب شدند.دو نفر از آنها از نویسندگان پیش از انقلاب، و شش نفر دیگر از نویسندگان بعد از انقلاب هستند که به صورت حرفه ای نمایشنامه های متعددی را برای رادیو نوشته اند.در نهایت پس از مراحل تحلیل محتوا، شاخصۀ سبک فردی و شخصی هر کدام از آنها واکاوی و استخراج شد و مختصات سبک دوره نیز تحت سه عنوان : سبک صورت گرا، سبک نقش گرا و سبک تکوینی و ساخت گرا، معرفی شده است.هدف و مزیت سبک شناسی در این پژوهش شناخت سبک شخصی نویسندگان و ارائۀ یک سبک مشخص و مدون برای نمایشنامه نویسی رادیویی در آینده بوده است. واژگان کلیدی : سبک شناسی – متون نمایشی رادیو – نمایشنامه نویسان مطرح – سبک فردی.