در بیماران دیابتی، ترشح انسولیـن از غده پانکراس مختل میشود، کـه سبب نیاز بـه تزریق روزانـه انسولیـن میگردد. تزریق انسـولین باعـث ایجاد عفـونـت, درد و استرس در طولانی مـدت میشود. دارورسـانی خوراکی انسولین میتواند جایگزین مناسب تزریقی باشد. اکثر روش های دارورسانی خوراکی انسولین دارای فراهـمی زیستی پایین به دلیل تخریب آنزیمی در دستگاه گوارش, پایداری کم درph معـده و سدهای فیزیـکی لایه اپیتلیـوم روده، میباشند. بنابراین ساخت سیستم های کارامد حامـل مانند نانوذرات یا میـکرو ذرات میتوانـد راه حل مناسبی برای حفظ داروهای حساس نظیر انسولین باشد. یـکی از سیستم های حامـل دارو ,کمپلکس پلی الکترولـیت تشکیـل شده از پلیمرهای آلژینـات ، مشـتـق کایتوزان و بتا سیکلودکسترین کاتیونی میباشد.آلژینات و کایتوزان پلیمرهای طبیعی ، سازگار با بدن و دارای خاصیـت چسبندگی میباشند.. بزرگترین محدودیـت کایتـوزان عـدم انحلال آن درآب در ph های بالای 6 می باشد . جهت غلبـه بر این مشکل و بهینه کردن خواص کایتـوزان، مشتقات مختلفی از کایـتـوزان مثـل تری متیل کایتـوزان تیوله ساخته شده است.کمپلکس سیکلودکسترین-انسولین سبب تسهیل ورود مولکول دارو با پیوندهای غیر کوالان ،پایداری آن در مقابل تجمع، دناتوره شدن و تجزیه و تسهیـل جذب انسولین از سدهای بیولو‍‍‍‍ژیکی میشود.سیکـلـودکسترین به تنهایی دارای سایتوتوکسـییسیتی و حلالیـت پاییـن در آب میباشد.برای فایق آمدن بر ایـن محدودیتها پلیمرهای کاتیونی بتـا سیکلودکسترین سنتز شده است. استفاده از کمپلکس پلیـمر کاتیـونی بتـا سیکلو دکسترین-انسولین انکپسوله شـده در مشـتق کـایتـوزان/آلـژینـات سبب بهبود association efficiency می شود. هدف از این تحقیق تهیه نانـوذرات با استفاده از پلیـمرهای کاتیونی بتا سیکلودکـسترین همراه آلژینات و مشتق کایتـوزان جهت دارورسانـی خوراکی انسولین میباشد. در این مطالعه نانوذرات شامل بتاسیکلودکسترین کاتیونی، تری متیل کایتوزان تیوله همراه با آلژینات آمـاده شـده است.بتـا سیکـلودکـسترین کـاتیونی از بتاسیکـلودکـسترین،اپـی کلروهیدرین و کولین کلراید توسط فرآینـد پلیمرازیسیون یک مرحله ای سنتز شده است.طیف ir و nmr بیانگـر سنتز موفق فـوق میباشد. نانوذرات توسط روش ionic gelation در دما ، ph ، غلظت، نسبت پلیمر - انسولین و دور مشخص تهیه شدند. آزمـایشات بر روی نانوذرات حاصـلـه نشـان دهنـده ی موارد ذیل میباشد: سایز 4/271 نانومتر، که جهت جذب و دارورسانی خوراکی قابل قبول میباشد. درصد انکپسولاسیون 12/95 ،نشان دهنده ورود مناسب انسولین در نانوذرات میباشد. نتایج عکس sem نشـان میدهد نانوذرات شکـل کروی بدون تجمع را دارا میباشند.مطالعات آزادسازی نشان میدهد آزادسازی دارو در دقیقه 120 حدود صد درصد میباشد. بنابراین، فرمولاسیون نوین حاوی نانو ذرات انسولین به همراه بتا سیکلو دکسترین کاتیونی، مشتق کایتوزان و آلژینات تهیه شد، که قابلیت بالقوه دارورسانی خوراکی انسولین در افراد دیابتی را دارد.

دیابت شیرین اختلالی است که به واسطه کاهش تولید انسولین و یا کاهش توانایی استفاده از انسولین ایجاد شده و باعث افزایش غلظت گلوکز در خون می گردد. درمان معمول دیابت، تزریق زیر جلدی، 2 تا 4 بار در روز می باشد که مشکل و دردناک بوده و تحمل پذیری کمی برای بیمار دارد. بنابراین دارورسانی از سایر راه ها مورد توجه قرار گرفته که می توان به دارورسانی از راه بینی، مخاط دهان، خوراکی، ریوی، پوستی، رکتال و واژینال اشاره کرد. دارورسانی از راه مخاط دهان به دلیل ویژگی هایی از قبیل عدم گذر اولیه کبدی، عدم تخریب توسط اسید معده و آنزیم های گوارشی، افزایش پذیرش بیمار و پاسخ درمانی سریع بسیار مورد توجه قرار گرفته است. ایجاد فرمولاسیون جدیدی از انسولین که از راه مخاط دهان قابل استفاده بوده و دارای فراهم زیستی مناسبی باشد به عنوان جایگزین تزریق روزانه انسولین که مشکل و دردناک است، معرفی می شود. اشکال دارویی مورد استفاده برای دارورسانی از راه مخاط دهان شامل قرص، اسپری، ژل و فیلم می باشد. از میان این اشکال، فیلم ها به علت داشتن انعطاف پذیری زیاد و راحتی بیمار در استفاده از آن، بر سایر اشکال ارجحیت دارند. روش های برون تن و درون تن معتبر، برای سنجش عملکرد این سیستم دارورسانی و پیش بینی رفتار آن در داخل بدن وجود دارد