یک جایگزین ایمن برای سیستم های ژن درمانی با حامل ویروسی، استفاده از ناقل های غیرویروسی می باشد. گرچه پلی اتیلن ایمین به عنوان یکی از بهترین حامل های ژنی در سیستم غیرویروسی شناخته شده است. اما نگرانی ها ناشی از سمی بودن این پلیمر کاتیونی یکی از چالش هایی است که استفاده از این حامل ها را دچار مشکل ساخته است. هدف این مطالعه بررسی و تعیین میزان سمیت و آسیب dna ناشی از سه نوع پلیمر pei شاخه دار با اوزان مولکولی1800دالتون، 25 و750کیلو دالتون می باشد.به این منظور سلولهای n2aدر محیط dmem حاوی 10 % fcs کشت داده شدند، سپس سلولها تحت تاثیر نسبت های مختلفی از پلیمر و dna پلاسمیدی به مدت 24 ساعت قرار گرفتند. برای تعیین میزان سمیت و آسیب dna ژنومی ناشی از این نانو ذرات پلیمری به ترتیب از تست mttو کامت قلیایی استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده سمیت و آسیب dna در سلولهای n2a که تحت تاثیرنسبت های مختلف پلیمر و dna پلاسمیدی (پلی پلکس) قرار گرفته اند در نسبت 2 و 4 مشاهده شد. در حالیکه در نسبت های کمتر مانندc/p1 در هیچ کدام از اوزان مولکولی آسیب قابل توجهی مشاهده نگردید. با افزایش میزان نسبت پلی پلکس (نسبت های 6 و8) میزان آسیب و سمیت بالا رفته و نکروز می تواند مکانیسم اصلی ایجاد سمیت در نسبت های بالا باشد. بنابراین می توان اینگونه نتیجه گیری کرد که بین میزان آسیب dna ژنومی و سمیت با میزان غلظت نانوذرات پلیمری رابطه مستقیم وجود دارد. همچنین یافته های ما نشان می دهد که با بالا رفتن غلظت الگوی آسیب از آپوپتوز به نکروز تبدیل می گردد.