روان نمایشگری یک روش درمان گروهی به شکل نمایش است که افراد از طریق بازی کردن حوادث گذشته در زمان حال، به بررسی هیجانات، اعمال و ارتباطات خود می پردازند. کانون توجه در سایکودراما تعاملات و مواجهه ی شخصی افراد، تمرکز بر اینجا و اکنون، خودجوشی، خلاقیت، ابزار کامل احساسات و آزمایش واقعیت است. این روش درمانی بر اساس پیشینه پژوهش کاربردهای زیادی در روانشناسی دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه اثربخشی گروه درمانی شناختی-رفتاری و روان نمایشگری بر نگرشهای ناکارامد و خلق نوجوانان زندانی با نشانه های افسردگی بود. جامعه آماری نوجوانان پسر بزهکار مستقر درکانون اصلاح و تربیت شیراز بودند که از بین آنها 60 نفر بصورت تصادفی انتخاب گردیدند و به همین شیوه در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل) جایگزین شدند. ابزارها شامل 1- مقیاس افسردگی کودکان کواکس (icdi) 2- پرسشنامه نگرشهای ناکارآمد (das) بود، که بصورت پیش آزمون و پس آزمون برای هر سه گروه اجرا گردید. نتایج نشان داد که روش روان نمایشگری تأثیر مطلوب تری نسبت به روش شناختی-رفتاری بر افسردگی و نگرشهای ناکارآمد نوجوانان زندانی دارد.