هدف از این رساله، مطالعه، بررسی و توصیف زبان شناختی گویش زرقان است. زرقان از توابع استان فارس است. گویش زرقانی در مجموعه گویش های جنوب غربی ایران قرار دارد. در این رساله پس از معرفی موقعیت تاریخی، جغرافیایی، فرهنگی و اقتصادی منطقه، به بررسی پیشینه تحقیقات گویش شناسی در ایران و سپس به معرفی روش تحقیق پرداخته شده است. در این تحقیق از روش های توصیفی و میدانی استفاده شده است. تحقیق میدانی از طریق انجام مصاحبه، پخش پرسشنامه و ضبط صدای گویشوران انجام گرفته است. سپس این گویش در سطوح مختلف آوایی، ساخت واژی و ساخت نحوی مورد بررسی قرار گرفته است. در بخش آواشناسی به بررسی دستگاه آوایی و واجی این گویش پرداخته شده است. در بخش ساخت واژگان به بررسی گروه اسمی، اسم، ضمیر، صفت، گروه قیدی، قید، حروف، دستگاه فعلی و چگونگی ساخت واژگان در گویش زرقانی پرداخته شده است. در بخش نحو، عبارات، جمله ها و انواع آن از نظر نوع فعل، وجه، نوع بند و تجزیه روساختی جمله ها مورد بررسی قرار گرفته شده است. سپس گزیده ای از واژگان این گویش به علاوه چندین ضرب المثل کهن و چند داستان قدیمی زرقانی همراه با آوانویسی نقل شده است. در هر بخش تفاوت های آن با فارسی معیار،در حد امکان بررسی و بیان شده است.