یکی ازاهداف توسعه اقتصادی، رشد و توسعه انسانی است. فرآیند توسعه اقتصادی را می توان به مثابه فرآیند گسترش قابلیت های افراد دانست.افزایش قابلیت های افراد اغلب مستلزم تحول تکنولوژی ها، نهادها و ارزش های اجتماعی می باشد که این امر به نوبه خود منجر به رشداقتصادی خواهدشد.هرچند رشد اقتصادی مقوله ای جدا از افزایش قابلیت هاست، ولی این دو با هم مرتبط هستند. هرکشوری برای رسیدن به سطح بالای توسعه انسانی نیازمند رشداقتصادی و برای رسیدن به رشداقتصادی،نیازمندارتقاء قابلیت های شهروندان خود می باشد.درکشورما نیزتوجه به این مقوله از لحاظ استراتژِی توسعه انسانی در برنامه های توسعه،عنصری حیاتی به شمار می آید.دراین پژوهش،رابطه رشداقتصادی و توسعه انسانی درسال های اجرای برنامه چهارم توسعه مورد بررسی قرارگرفته است.چارچوب اصلی پایان نامه براساس نظریه ارتباط معنی دار بین رشد اقتصادی و توسعه انسانی می باشد.در راستای انجام این تحقیق، برنامه های اول،دوم وسوم توسعه نیز به لحاظ ضرورت موضوعی به اقتصاد مورد بررسی قرارگرفته اند که پس از بیان کلیات مسئله درفصل اول،درفصل دوم چارچوب مفهومی و نظریه ها،فصل سوم: رشد اقتصادی و توسعه انسانی درجمهوری اسلامی ایران تا برنامه چهارم توسعه،فصل چهارم :سیاست های اجرایی و عملکرد دولت در زمینه رشد اقتصادی و توسعه انسانی در طول دوره برنامه چهارم توسعه،آورده شده اند. دراین پژوهش بررسی می شودکه بین رشداقتصادی و توسعه انسانی می تواند رابطه مستقیم و مثبتی وجود داشته باشد، ولی دردوره برنامه چهارم توسعه(وبرنامه های قبل ازآن)سیاست ها و عملکرد دولت به کاهش نرخ رشداقتصادی و درنتیجه کاهش درشاخص های توسعه انسانی منجرشده است.روش تحقیق مورد استفاده دراین پژوهش به صورت توصیفی-تحلیلی است.روش جمع آوری مطالب با استفاده از منابع کتابخانه ای،آمارهای رسمی و مصاحبه با صاحبنظران بوده است.