در این مجموعه کوشش گردیده است، ریا و تزویرگری به عنوان یک سوء خلق ؛در گستره ی شعر وزین فارسی به کنکاش نهاده شود.زاویه ی دید شاعرانی وجدان مدار که در این خصوص به قلم فرسایی همّت گمارده اند، مورد بررسی و اسباب ریاکاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.علل مناعت طبع و روحیه ی ریاستیزانه ی شعرا جستجو گردیده و سعی شده محور اساسی این اظهارات ریاستیزانه در کلام ایشان یافت شود . در این راستا آشنایی با زندگی ،اوضاع واحوال سیاسی ،اجتماعی و مذهبی ،رابطه ی ایشان با حکّام وقت واشعار ایشان از مستندات لازم التوجه است.توجّه ویژه به اسلوب بیان(آرایه های ادبی، هجو، هزل وطنز)،با عنایت به سبک خاص هر شاعر از محورهای اصلی این تلاش بوده و برای حصول نتیجه ای مطلوب دیدی مقایسه ای نیز به موضوع شده است. آنچه مسلّم است اعتقادات مذهبی ،تربیت و مرام خانوادگی، بصیرت و برداشت شخص از زندگی محدوده ی ورود به قلمرو متعفن ریا را مرزبندی می کند و نحوه ی مواجهه با آن را تعیین می نماید.