در این رساله به رابطه زبان وتاریخ و بازتاب ان بر خاطره خواهم پرداخت .هدف من اخلاقی کردن زبان و معنا در گذشته فراموش شده ای است که به دست تاریخ نگاران مجعول که هدف انان حذف گذشته تاریخی انسان ستمدیده به حیث استثناءبرسازنده تاریخ اند می باشد . و از انجا که به گفته بنیامین "رنج انسان ستمدیده در گذشته تاریخی خود یک قاعده است و نه یک استثناء ، ویکی از دلایل وجود پیروزی برای فاشیسم ان است که مخالفان فاشیسم تحت عنوان پیشرفت به ان به مثابه نوعی قاعده یا هنجار تاریخی برخورد کرده اند ". و از انجا که خود نیز دارای گذشته فراموش شده همراه با حذف خاطره ،سانسور زبان وتاریخ می باشم ،می خواهم از سرنوشت انسان ستمدیده به حیث اخلاقی راززدایی کنم ،تا بدین ترتیب بتوانیم معنا را در کلیت ان دریابیم ، وبه رستگاری زبان وبه گفته بنیامین به یک زبان ناب خالی از یاوه گویی دست یابیم . و از انجا که هدایت به عنوان داستان نویس،رمان نویس تاریخ ادبیات ایران هدفش راززدایی از انسان ستمدیده تاریخ است ،که با فقدان خاطره وبا گذشته فراموش شده خود به دست مورخان مجعول ،بی نام و نشان گردیده اند ، وبه حیث منجی عدالت در خاموشی معنا وزبان همچون اولیس که رنج بازگشت به سرزمین را برخود هموار میکند ،رنج پرده دری از تاریخ و گذشته و خاطره مردمی را اغاز میکند که مانند حقیقت ناب مورد بی اعتنایی قرار گرفته اند.