ادبیات عامیانه گونه ای از ادبیات است که عموماً به صورت شفاهی در میان توده ی مردم شکل گرفته و به صورت سینه به سینه به نسل های بعد انتقال یافته است. فرآیندی که عموماً سال ها و گاهی قرن ها ادامه پیدا می کند تا سرانجام توسط شخصی به صورت مکتوب درآمده و یا از حافظه ی تاریخی مردم پاک شود. در بررسی دقیق بسیاری از آثار ادبیات رسمی می توان تأثیرات مستقیم و یا غیر مستقیم ادب عامیانه را بر آنها دریافت و این دقیقاً همان جایی است که ما را در تشخیص مرز میان ادبیات رسمی و عامیانه دچار مشکل می کند. در مجموعه ای که فرا روی شما قرار گرفته است، به ادبیات شفاهی شهرستان پارسیان هرمزگان پرداخته شده است. ادبیاتی که بسیاری از آنها در گذر زمان از صفحه ی ذهن مردم محو گردیده است. از باورهای مردم گرفته تا افسانه ها، متل ها ،ضرب المثل ها و مراسم های خاص که فقط تعداد قلیلی از آن ها ، در ذهن اهالی باقی مانده است. اگر دقیقاً به داستان ها ،مثل ها و باورها بنگریم متوجه می شویم که ریشه در رفتارهای اجتماعی مردمان همان منطقه دارد. داستان دلیل صدای کاه کاه روباه نشانگر آن است که سر انجام حیله گری جز شکست چیزی ندارد و طبقات مختلف جامعه را به تصویر می کشد. روباه نماد انسانهای شیاد و حیله گر و کَنه نماد مردمان طبقه ی پایین جامعه و پازن انسان های زحمت کش و تلاشگر را به تصویر می کشد. و دیگر داستان نمادی از شخصیت افراد جامعه ای است که در گذشته، در آن جامعه زندگی می کرده اند. و خلاصه اینکه همه باورها ،اعتقادات ،متل ها ،مثل ها و... برگرفته از نهاد جامعه ای که انسان در آن زندگی می کند.