دوبینی یا دیدن دوگانه یک شی واحد توسط افراد از جمله علائم بالینی رایج در بین بیماران مبتلا به انواع مختلف اختلالات چشم پزشکی به ویژه اختلالات نیازمند جراحی مانند آب مروارید می باشد. این اختلال می تواند در دو فاز قبل و بعد از اعمال جراحی چشمی دیده شود و اهمیت خاص خود را دارا باشد. هرچند از روش های مختلفی برای تشخیص دوبینی و علل منجر به آن استفاده می شود، اما به کار بردن روش هایی که دقت تشخیصی بالاتری داشته باشند، امکان تشخیص سریعتر این اختلالات و جلوگیری از پیشرفت آن را فراهم می نماید. یکی از این روش ها و آزمون ها که تهاجمی نیز می باشد، آزمون الکتروفیزیولوژیک مانند الکترواوکولوگرام (eog) می باشد که اجازه ارزیابی objective عملکرد شبکیه و عملکرد بینایی را در مبتلایان به دوبینی می دهد. بر همین اساس بر آن شدیم تا در این مطالعه به بررسی تاثیر وجود دوبینی در افراد با توجه به آزمون الکترواوکولوگرام بپردازیم. در این مطالعه توصیفی – تحلیلی، مقطعی 50 نفر مورد بررسی قرار گرفتند که شامل 25 نفر افراد سالم و 25 نفر بیمارانی که مبتلا به دوبینی بودند. آنگاه از بیماران eog بعمل آمد و نتایج آنها ثبت شد و در نهایت نتایج آزمون eog در مبتلایان به دوبینی و افراد سالم تعیین گردید. آنالیز اطلاعات توسط نرم افزار آماری spss انجام شد. در این مطالعه به این نتیجه رسیدیم که واندکس آردن بدست آمده در گروه بیماران 23/0 + 11/2 و حداقل واندکس آردن 72/1 و حداکثر 7/2 بوده است و در گروه کنترل 23/0 + 12/2 و حداقل 7/1 و حداکثر 68/2 بوده است. طبق آزمون مستقل t-test رابطه معنی داری بین تغییرات اندکس آردن در گروه کنترل و بیماران مبتلا به دوبینی وجود نداشت. (05/0 > p)