شکستگی های کالیس از جمله انواع شایع شکستگی های مچ دست هستند که عمدتا در سنین 40 تا 60 سال دیده می شوند. این امر اهمیت استئوپورز را در ایجاد این شکستگی ها نشان می دهد. وجود این شکستگی ها بعنوان زنگ خطری برای بیمار و پزشک از نظر بررسی بیمار از لحاظ استئوپوروز در سایر نقاط بدن مانند سر استخوان ران و استخوان های مهره ها می باشد. لذا امروزه سعی بر افزایش تراکم استخوانی با استفاده از استراتژی های مختلف به منظور درمان شکستگی های کالیس می گردد که با استفاده از ایمپلنت ها یا ژل های کمکی سعی در بهبود روند جوش خوردن استخوان می نماید. در این زمینه در مطالعات اولیه نتایج امیدوارکننده ای بدست آمده است. اما تصور نیاز به انجام مطالعات بیشتر جهت اثبات کارایی این گونه درمان ها وجود دارد. بر همین اساس بر آن شدیم تا در این مطالعه به بررسی میزان اثربخشی ژل هیدروکسی آپاتیت در درمان شکستگی کالیس بیماران استئوپوروتیک بپردازیم. 44 بیمار مبتلا به شکستگی استئوپوروتیک کالیس که مایل به شرکت در مطالعه بودند، در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. در مرحله بعدی، بیماران بوسیله متخصص ارتوپدی مورد معاینه و ارزیابی قرار گرفتند و نتیجه معاینات در چک لیست ثبت گردید. سپس بطور تصادفی ساده در دو گروه تقسیم شدند. 24 نفر تحت درمان شکستگی با استفاده از ژل هیدروکسی آپاتیت و pin و 20 نفر به روش تثبیت با pin بدون استفاده از ژل درمان شدند. سپس بیماران در هر دو گروه یک هفته پس از عمل جراحی مورد معاینه مجدد قرار گرفتند و برای آنها گرافی x-ray تهیه شد. بیماران با فاصله 15 روز ویزیت مجدد شدند و تا 2 ماه این کنترل ادامه یافت. آنالیز اطلاعات توسط نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد. بر اساس آزمون t-test رابطه معناداری بین میانگین مدت زمان جوش خوردن در گروه تحت درمان با ژل هیدروکسی آپاتیت مشاهده گردید. طبق آزمون کااسکوئر رابطه معنی داری بین بدجوش خوردن، جوش نخوردن، score نهایی و صدمات عصبی با گروه ها (کنترل و تحت درمان با ژل هیدروکسی آپاتیت) مشاهده نشده است. ( 05/0 < p )