با روی کار آمدن دولت صفوی برای اولین بار تشیع به عنوان مذهب رسمی در ایران شناخته شد. در نتیجه اداره کشور بر مبنای فقه شیعه سبب شد تا شاهان صفوی علما را شریک حکومت قرار دهند. ایجاد شغل هایی مانند شیخ الاسلامی، ملاباشی و امامت جماعت، روحانیت شیعه را به عنوان یک طبقه اجتماعی خاص با نقش های جدید مطرح کرد. از طرفی نیاز مبرم مردم تازه شیعه به فراگیری احکام بر مبنای فتوای مکتب اهل بیت (ع) نیز در رشد کمی روحانیون تأثیر به سزایی گذاشت، وجود علمای بزرگ در این دوران نظیر شیخ بهایی، علامه مجلسی، ملاصدرا و دیگران سبب پویایی و تحولات عمیق در عرصه فرهنگ و حوزه های دینی شد. در این تحقیق نقش علمای شیعه در ساختار رسمی دوران صفوی مورد بحث قرار گرفته و در پایان بعضی از معروف ترین علمای آن دوران معرفی خواهند شد و نقش آنان در تحولات فرهنگی این دوره مورد نقد و بررسی قرار خواهد گرفت.