اسکان غیر رسمی یکی از معضلات شهرهای حال حاضر می باشد که روز به روز بر تعداد افراد ساکن در آن افزوده می شود، در این میان رویکرد توانمندسازی بعد از رویکردهای گوناگون به عنوان رویکرد موثر در چاره اندیشی این معضل به کار گرفته می شود . این پژوهش با توجه به اهمیت توانمند سازی در دستیابی به توسعه پایدار برای مناطق اسکان غیر رسمی به بررسی عوامل ضعف و قوت این فعالیت، پرداخته است. منطقه مورد مطالعه را ناحیه سنندج تشکیل می دهد و کوشش بر آن بوده است با در نظر گرفتن ضوابط علمی محله هایی به عنوان نمونه انتخاب شود که مصداق کامل اسکان غیر رسمی باشند. بعد از انتخاب مناطق نمونه، با استفاده از روش کوکران خانوارهای نمونه به طور تصادفی انتخاب شده است. داده های مورد نیاز از دو طریق تکمیل پرسشنامه و مصاحبه جمع آوری شده است. داده های جمع آوری شده از روش آمار توصیفی، استنباطی و مطالعه تطبیقی مورد تجزیه و تحلیل و نتیجه گیری قرار گرفته است. نتیجه نشان داده است که فعالیت های توانمندسازی در ناحیه سنندج به دلایلی همانند، توجه صرف به بعد کالبدی و فیزیکی، بی توجهی به عواملی همچون مشارکت اهالی، توجه به آموزشهای فنی و حرفه ای، دادن وام های خود اشتغالی و ایجاد اشتغال برای اهالی، نتوانسته به نتیجه مطلوب دست یابد.