هدف این پژوهش بررسی مفهوم استعمار و مفاهیم هم ارز آن در گفتمان سیاسی امام خمینی(س) براساس رویکرد پسااستعماری است. اینکه استعمار از چه موقعیتی در گفتمان سیاسی امام خمینی برخوردار است و این مفهوم و دیگر مفاهیم مترادف با آن در این گفتمان چگونه بازتولید و بازنمایی می شوند؟ چه عواملی باعث دورگه شدن و جایگشتی شدن قلمرو گفتمانی امام خمینی شده-اند؟ محقق پس از طرح یک مدل نظری ترکیبی، با پاسخ به سئوالات بالا به بررسی گفتمان سیاسی امام خمینی از منظر رویکرد پسااستعماری پرداخته و به طور مشخص از نظریه ی «دانیل برامبرگ» به عنوان یکی از شاخص ترین اندیشمندان پسااستعماری و نیز نظریه «فرایند دلالت زبانی» ژولیا کریستوا سود می جوید. لذا براساس نظریه ی ترکیبی بالا به این نتیجه رسیدیم که بازنمایی مفهوم استعمار و مفاهیم هم ارز آن در گفتمان سیاسی امام خمینی به گونه ای دوگانه و جایگشتی صورت می گیرد. به عبارت دیگر امام خمینی در بازنمایی استعمار در گفتمان سیاسی خویش از یک طرف از گفتمانهای سنتی و مدرن زمانه ی خویش تأثیر گرفته است و از طرفی دیگر در این بازنمایی بین دو نیروی فرآیند دلالتی زبان یعنی امر نشانه ای و امر نمادین در نوسان بوده است.