هر منطقه ای برای توسعه و دستیابی به پایداری نیازمند برنامه ریزی و مدیریت مناسب می باشد که یکی از این راه ها سازماندهی فضایی آن منطقه می باشد در ایران هر سازمان برنامه ریزی، مدیریتی و اجرایی بنا به نیاز و ضرورت خود کشور را به مناطق مختلف تقسیم کرده است که می بایست با یکدیگر هماهنگ و منطبق باشند که البته علت عدم هماهنگی این سازمان ها با یکدیگر چالش هایی در این انطباق مشاهده می شود که نه تنها موجب به وجود آمدن مسایل و مشکلاتی برای ساکنین شهرها و روستاها میشود بلکه بر اثر پیامدهای آن، مانع از توسعه فضایی منطقه و کشور خواهد شد و تعادل منطقه را برهم می زند. وزارت کشور به عنوان وزارت حکومتی کشور، سرزمین را با دیدگاه سیاسی، به مناطقی (استان، شهرستان، بخش، دهستان) سازماندهی کرده است و با توجه به اینکه در راس همه امور کشور قرار دارد این الزام برای دیگر سازمان ها وجود دارد که تقسیمات سیاسی کشور را در تقسیمات خود در نظر بگیرند تا در امور مدیریت کشور چالش و ناهماهنگی ایجاد نشود یکی از این مناطق مناطق و نواحی کارکردی می باشد که توسط وزارت مسکن و شهرسازی تقسیم بندی می شود، اما در بسیاری موارد این مناطق با تقسیمات کشوری مطابقت ندارد که همین مسئله (عدم انطباق مناطق کارکردی با تقسیمات اداری-سیاسی کشوری) چالش هایی را برای منطقه و مردم آن جا ایجاد می کند در این پژوهش علل و عوامل مختلف این عدم تطابق دنبال می شود و تاکید بر چالش های تقسیمات کشوری (نارسایی قانونی و عوامل مستتر سیاسی) و رویکرد وزارت کشور می باشد و بیان این که علاوه بر بازنگری مجدد قانون تقسیمات کشوری و شرایط سیاسی کشور می بایست از دیگر حوزه های علمی و تخصصی موجود و مرتبط با برنامه ریزی و مدیریت و توسعه ی فضایی کشور نیز در تقسیم بندی فضایی کشور نیز بهره برد تا در آینده چالش های منطقه ای کمینه شود.