هدف: این مطالعه به منظور بررسی تأثیر سطح سرمی ویتامین d بر بروز عوارض نارسایی قلبی در بیماران بستری در بیمارستان بوعلی طی سالهای 1390-1389 انجام شده است. روش مطالعه: 50 بیمار مبتلا به نارسایی قلبی مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی در سالهای 89 و 90 در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند که بر اساس آزمایش خون، سطح سرمی ویتامین d در این افراد تعیین شد و ارتباط آن با ef و نیز شدت نارسایی قلبی ارزیابی شد. یافته ها: بین ef و سطح سرمی ویتامین d ارتباط آماری معنادار خطی وجود داشت و هرچه ef افزایش می یافت، ویتامین d بیشتر می شد (p=0.047, r=-0.282). میانگین سطح پلاسمایی ویتامین d در بیمارانی که در functional class 2 بودند 16/101 و افرادی که در functional class 3 بودند، 94/69 بود که اختلاف آماری معناداری را نشان می داد (p=0.048). نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات انجام شده در این زمینه چنین استنباط می شود که سطح سرمی ویتامین d عاملی موثر در بهبود پیش آگهی و کاهش مرگ و میر در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی می باشد و همچنین بین fc و سطح سرمی ویتامین d ارتباط آماری معنادار معکوسی وجود داشت بدین صورت که با افزایش fc سطح سرمی vit d کاهش نشان می داد.