مقدمه و هدف: توجه به سلامت در سطح شهرها و پرداختن به عوامل موثر بر آن بویژه با مدنظر قرار دادن این واقعیت اهمیت می یابد که سلامت انسان ها تا حد زیادی تحت تاثیر وضعیت اجتماعی و اقتصادی آنهاست و با صرف پیشگیری و درمان بیماری ها سلامت جامعه بهبود نمی یابد. این تحقیق قصد دارد به بررسی تفاوت کیفیت زندگی ساکنان بالای 15 سال آپارتمان نشین نسبت به سایر ساکنان بالای15 سال غیرآپارتمان نشین شیراز بپردازد. مواد و روش ها: مطالعه در پیش رو یک مطالعه مقطعی توصیفی- تحلیلی است که به بررسی همزمان متغیرهای آپارتمان نشینی بعنوان متغیر مستقل و ابعاد مختلف جسمی، روانی، اجتماعی و محیطی سلامت، بعنوان اجزای کیفیت زندگی ساکنان بالای 15 سال آپارتمان نشین و غیرآپارتمان نشین بعنوان متغیر وابسته در سال 1390 درکلان شهر شیراز پرداخته است. روش نمونه گیری مورد استفاده در این مطالعه روش multi – stage و ابزار مورد استفاده، پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (whoqol-bref) است. نتایج: در این مطالعه بطور کلی 600 نفر آپارتمان نشین با میانگین سنی 62/1±38/31 با 800 نفر غیرآپارتمان نشین با میانگین سنی 42/1±83/32 مقایسه شده اند. بر اساس مدل خام به ترتیب در گروه آپارتمان نشین و غیرآپارتمان نشین میانگین نمره سلامت جسمی برابر 57/13 و 41/16، سلامت روانی 71/10 و 87/14، سلامت اجتماعی 57/8 و 84/13 و میانگین نمره سلامت محیطی به ترتیب برابر با 59/13 و 18/10 محاسبه گردید. پس از تعدیل برای متغیرهای جنسیت، سواد، تأهل، سن، شغل، بعدخانوار، درآمد ماهیانه، نوع بیماری، مالکیت منزل و مساحت منزل، این نمرات در گروه آپارتمان نشین و غیرآپارتمان نشین در حیطه جسمی به 41/14 و 61/15، در حیطه روانی به 6/12 و 47/14، در حیطه اجتماعی به 74/8 و 72/13 و در حیطه محیطی به 42/15 و 23/9 تغییر یافتند. تفاوت بین آپارتمان نشینها و غیر آپارتمان نشینها در تمام حیطه ها و هم در مدل خام و هم تعدیل شده معنی دار بوده است (p<0.0001). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان می دهد که سلامت آپارتمان نشین ها حتی بعد از تعدیل در اکثر حیطه ها کمتر از غیر آپارتمان نشین ها بوده که ارزیابی علل آن می تواند در ارتقا سلامت شهرنشینان بسیار موثر باشد.