آمریکا پس از جنگ جهانی دوم با کنار گذاشتن سیاست انزواطلبی ، به طور فعال وارد عرصه بین الملل شد و دوره جدیدی از سیاست خارجی را اتخاذ کرد که مبتنی بر مداخله گرایی فزاینده در امور داخلی سایر بازیگران بین المللی بود. از این مقطع قدرت و نفوذ خارجی آمریکا ، به مثابه مهمترین هدف سیاست خارجی واشنگتن ، با بهره گیری از اهرم های چهارگانه دیپلماسی ، تبلیغات ، اقتصاد و جنگ افزایش یافت. از جنگ جهانی دوم به بعد آمریکا نمی توانست نسبت به رویدادهای جهان به ویژه خاورمیانه و ایران بی تفاوت بماند ، پس با اهرم های چهارگانه ای که ذکر شد در صدد مداخله در مناطق حساس جهان برآمد ، که ایران با دارا بودن شرایط بسیار ممتاز ژئوپلیتکی و دارا بودن منابع غنی نفت و گاز در منطقه خاورمیانه از اهمیت ویژه ای در سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا برخوردار گردید. همچنین با توجه به ضرورت مقابله و جلوگیری از نفوذ کمونیسم پس از جنگ جهانی دوم ، ایران به عنوان یکی از مراکز مهم استراتژیک در کانون توجه ایالات متحده آمریکا قرار گرفت ، در نتیجه حکومت ایران به یکی از متحدان اصلی آمریکا در منطقه تبدیل گشت ، که این نزدیکی تاثیر پذیری اقتصاد ایران را از سیاست خارجی آمریکا به عنوان یکی از اصلی ترین حامیان سیاست خارجی این کشور در منطقه ، چند برابر کرد.