هدف از این پژوهش بررسی دو منظومه گفتمانی یکی گفتار بسیج کننده در دوران انقلاب تحت تاثیر دکتر علی شریعنی، دیگری جریان منتهی به ظهور دولت نهم و دهم تحت تاثیر رحیم پور ازغدی است. به این ترتیب پژوهش ما در جستجوی دلایل کم اثر بودن جنبش های عدالت خواهی در تحقق مناسبات عادلانه است و بنا دارد با دیده تردید به جوانب اظهاری و گفتاری عدالت خواهی توجه کند و با تحلیل ساختارهای معنایی دال عدالت در ساختار کلام بسیج کننده، از معنای عدالت و نقطه ارجاع آن بپرسد. برای این منظور دو مقطع تاریخی در ایران معاصر انتخاب شده است: نخست گفتار بسیج کننده در دوران انقلاب، دوم گفتار بسیج کننده منتهی به ظهور دولت نهم و دهم. عدالت در این هر دو منظومه گفتاری حول و حوش ایده عدالت سامان یافته است. تحلیل ایده عدالت در این دو دوره، ضمن آنکه نقطه ارجاع عدالت را نمایان خواهد ساخت، همچنین از تحول ساختار معنایی آن نیز پرده برخواهد داشت و نشان خواهد داد که چگونه ایده عدالت به جای آنکه معنای محصل و درون بنیادی داشته باشد، معنای خود را در موقعیت های معین، بر حسب مقتضیات خاص، و مناسبات قدرت حادث شده در هر دوره کسب می کند. بنابراین در این پژوهش با بهره گیری از الگوی روش شناختی فیرکلاف، صرفاً از تکنیک ساختار مفصل بندی متن بهره برده ایم تا زنجیره دلالی مورد نظر لاکلاو و موفه را استخراج کنیم. لذا به دنبال پاسخ به این سوال هستیم که گفتمان عدالت خواهی دولت نهم در مقایسه با عدالت خواهی در آستانه انقلاب واجد چه وجوه تشابه و تفاوتی است؟

توسعه در عصر جهانی شدن به عنوان یکی از مهمترین مباحث مورد توجه جدی قرار گرفته است. در واقع توجه جدی به این پدیده ناشی از توانایی پدیده مذکور در تحت تاثیر قرار دادن اکثر مسائل است. یکی از مهمترین مسائلی که تحت تاثیر جهانی شدن قرار گرفته است، «توسعه» است. در عصر کنونی که مهمترین مولفه آن جهانی شدن است، توسعه و مسائل مرتبط با آن دچار تحول جدی شده است. اکنون کشورها برای توسعه صرفا نمی توانند به منابع داخلی خود متکی باشند و مساله استفاده از امکانات خارجی و در مواقع ضروری اتخاذ استراتژی های مناسب در مقابل تهدیدات خارجی به صورت جدی مطرح می شود. در جمهوری اسلامی ایران مساله توسعه به صورت برنامه های پنج ساله برنامه ریزی و دنبال می شود و به این لحاظ برنامه های توسعه تصویب شده مهمترین سند توسعه در ج.ا.ا تلقی می شوند که قبل از هر چیز دیگر باید موضوع تحقیق درباره ی توسعه باشند. برهمین اساس پژوهش حاضر به بررسی نحوه ی نگرش به جهانی شدن در برنامه های توسعه سوم، چهارم و پنجم توسعه به روش تحلیل محتوا پرداخته است. نحوه ی نگرش به جهانی شدن در برنامه های سوم، چهارم و پنجم توسعه مورد بررسی قرار گرفت و به نتایج قابل توجهی دست یافتیم. در یک نتیجه گیری کلی، طبق بررسی های انجام شده بر روی برنامه های توسعه، جهانی شدن در برنامه های توسعه، هم به صورت تهدید و هم به صورت فرصت برای توسعه کشور مطرح شده است، اما جنبه های مثبت و فرصت گونه جهانی شدن در برنامه های توسعه تجلی بیشتری دارند، هر چند که وجود جنبه منفی و تهدیدآمیز جهانی شدن نیز در برنامه های توسعه انکارناپذیر است.

به واسطه رشد و گسترش اینترنت، سپهر سیاسی در ایران طی بیست سال گذشته با بازیگران جدید و متعددی روبه رو شده است که تا پیش از این محل اثر نبوده اند. از این رو به منظور واکاوی اصولی سپهر سیاسی در ایران امروز، بایستی فضای مجازی اخیرا توسعه یافته را مورد توجه قرار داد و اجزای آن را به دقت مطالعه کرد. پژوهش حاضر در این راستا صورت گرفته و به مثابه نخستین گام برای پرده برداری از ماهیت کنش سیاسی در این فضا و کشف میزان تاثیرگذاری آن بر عرصه ی سیاسی ایران است.در این تحقیق، فیس بوک ــ به عنوان یکی از پرطرفدارترین بخش های مرتبط فضای مجازی ــ به مدت بیش از یک سال به صورت عمیق مورد مطالعه قرارگرفته است. تلاش بر این بوده که با تکیه بر واقعیت ها، تصویری از سرشت این فضا و تعاملات سیاسیِ در آن ترسیم و نیز رابطه ی فضای مجازی و سرشت سیاست در دنیای واقعی تبیین شود. این پایان نامه با استفاده از داده های جمع آوری شده از شبکه ی اجتماعی فیس بوک، با به کار گیری روش مردم نگاری و تکنیک مشاهده ی مشارکتی نگاشته شده است؛ پروسه ای که در آن نگارنده از ابتدا درپی اثبات یا انکار فرضیه ای مشخص نبوده و به شکل کاملا اکتشافی و از طریق تجزیه و تحلیل داده ها به کشف سرشت سیاسی این فضا و تعیین مرز آن با جهان فیزیکی پرداخته است.

در این پایان نامه به نقد مدرنیته و به ویژه نظام های سیاسی لیبرال از منظر یک منتقد پست مدرن یعنی میشل فوکو پرداخته شده است . در چهارچوب مفهومی علاوه بر پست مدرن ها به سایر منتقدین مدرنیته اشاره شده و دلیل انتخاب این رویکرد برای نقد عنوان شده است . در فصول بعدی مبانی فلسفی مدرنیته و اندیشه ی سیاسی آن شرح داده شده است . پس از آن در دو فصل پایانی ضمن معرفی و شرحی از آثار میشل فوکو از زاویه دید او به نقد مبانی فلسفی مدرنیته یعنی عقلانیت و فردگرایی و مبانی سیاسی آن یعنی آزادی و دموکراسی می پردازد.