هدف از پژوهش حاضر مطالعه تاثیر یک دوره تمرین استقامتی بر سطوح il-6 بافتی و اندازه حجم تومور در موش¬های ماده نژاد بالب/سی مبتلا به تومور سرطان سینه بود. به این منظور تعداد 40 سر موش بالب سی ماده (4 تا 5 هفته، میانگین توده¬ بدنی 17 گرم)، خریداری و به شکل تصادفی در چهار گروه ده¬تایی، گروه 1؛ ورزش-تومور-ورزش (ete)، گروه 2؛ ورزش-تومور-استراحت (etr)، گروه 3؛ استراحت-تومور-ورزش (rte)، گروه 4؛ استراحت-تومور-استراحت (rtr)، تقسیم شدند. اثر تمرین استقامتی بر بعد از ایجاد تومور روی سطوح il-6 بافتی و اندازه حجم تومور بررسی شد. تمرین استقامتی قبل از ایجاد تومور به مدت 8 هفته اجرا گردید. این تمرینات در دو هفته اول با شدت 50 درصد vo2max شروع شد و در نهایت در هفته هشتم به 75 درصد vo2max رسید. تمرین استقامتی بعد از ایجاد تومور نیز با شدت بین 55 تا 70 درصد vo2max و به مدت 6 هفته اجراشد. بعد از اتمام تمرینات میزان il-6 بافتی با روش الایزا اندازه گیری شد. داده¬ها با آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی جزیی و پیرسون در سطح معناداری 05/0? p تعیین و کلیه روش¬های آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه 20 تجزیه و تحلیل شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که میزان il-6 بافتی در بین گروه¬های پژوهش تفاوت معنی داری دارند (0001/0=p)، هم¬چنین در این رابطه نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که بین گروه ete با گروه etr (002/0=p)، و بین گروه ete با گروه rtr (0001/0=p)، هم¬چنین گروه rte با گروه rtr (001/0=p)، تفاوت معنی دار وجود دارد.

هدف از پژوهش حاضر مطالعه تاثیر یک دوره تمرین استقامتی بر سطوح il-8 سرمی و اندازه حجم تومور در موش¬های ماده نژاد بالب/سی مبتلا به تومور سرطان پستان بود. به این منظور تعداد 40 سر موش بالب سی ماده (4 تا 5 هفته، میانگین توده¬ بدنی 17 گرم)، خریداری و به شکل تصادفی در چهار گروه ده¬تایی، گروه 1؛ ورزش-تومور-ورزش (ete)، گروه 2؛ ورزش-تومور-استراحت (etr)، گروه 3؛ استراحت-تومور-ورزش (rte)، گروه 4؛ استراحت-تومور-استراحت (rtr)، تقسیم شدند. اثر تمرین استقامتی بر بعد از ایجاد تومور روی سطوح سرمی il-8 و اندازه حجم تومور بررسی شد. تمرین استقامتی قبل از ایجاد تومور به مدت 8 هفته اجرا گردید. این تمرینات در دو هفته اول با شدت 50 درصد vo2max شروع شد و در نهایت در هفته هشتم به 75 درصد vo2max رسید. تمرین استقامتی بعد از ایجاد تومور نیز با شدت بین 55 تا 70 درصد vo2max و به مدت 6 هفته اجراشد. بعد از اتمام تمرینات میزان il-8 سرمی با روش الایزا اندازه گیری شد. داده¬ها با آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی جزیی و پیرسون در سطح معناداری 05/0? p تعیین و کلیه روش¬های آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه 20 تجزیه و تحلیل شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که سطوح il-8 سرمی در بین گروه¬های پژوهش تفاوت معنی¬داری دارند (0001/0=p)، هم¬چنین در این رابطه نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که بین گروه ete با گروه etr (041/0=p)، و بین گروه ete با گروه rtr (0001/0=p)، هم¬چنین گروه rte با گروه rtr (001/0=p)، تفاوت معنی دار وجود دارد.

در این پژوهش اثرات ترتیب تمرین استقامتی و قدرتی بر شاخص های فیزیولوژیکی و پیکری زنان غیرفعال 20-30 سال بررسی شد که روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با استفاده از پیش آزمون و پس آزمون بود. برای اندازه گیری حداکثر اکسیژن مصرفی از آزمون 20 متر شاتل ران استفاده شد. برای اندازه گیری قدرت بیشینه، از معادله ی یک تکرار بیشینه با تلاش زیر بیشینه استفاده شد. تعداد 20 زن سالم غیر فعال در 4 گروه 5 نفری به صورت گروه های استقامتی (e)، قدرتی (s)، قدرتی-استقامتی (s-e)، استقامتی-قدرتی (e-s) تقسیم شدند. میانگین سنی آزمودنی ها 64/3 ±10/25 سال، میانگین توده ی بدنی 01/8 ± 96/62 کیلوگرم و میانگین قد09/4 ± 85/160 سانتی متر بود که به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته به تمرینات ویژه ی خود پرداختند. نتایج پژوهش به این صورت بود که در گروه استقامتی تغییرات معناداری در متغیرهای درازنشست، دور باسن، دور کمر، فیله، vo2max، wsr به وجود آمد ولی بر متغیرهای دیگر تأثیر معناداری نداشت. در گروه قدرتی تغییرات معناداری در متغیرهای درازنشست و فیله به وجود آمد ولی بر متغیرهای دیگر تأثیر معناداری وجود نداشت. در گروه قدرتی-استقامتی تغییرات معناداری در متغیرهای درازنشست، درصد چربی، دور کمر، فیله، vo2max، whr، wsr به وجود آمد ولی بر متغیرهای دیگر تأثیر معناداری نداشت و در گروه چهارم، استقامتی-قدرتی، تأثیر معناداری در متغیرهای درازنشست، دور باسن، دور کمر، فیله، vo2max، wsr دیده شد ولی بر سایر متغیرها تأثیر معناداری دیده نشد. سطح معناداری05/0 >p فرض شده بود.