با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتی، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر سطوح کورتیزول، دی هیدرواپی اندرسترون و نسبت دی هیدرواپی اندرسترون به کورتیزول بزاقی زنان جوان فعال بود. 21 آزمودنی مورد بررسی قرار گرفته در این پژوهش، به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی در 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه بزاق از آزمودنیها گرفته شد. گروه کنترل تنها در ابتدا و انتهای دوره 8 هفته¬ای نمونه خونی دادند. جهت بررسی تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در هر دو گروه تداومی و تناوبی، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. جهت مقایسه بین گروه تمرین تداومی و گروه تمرین تناوبی، در مرحله قبل از فعالیت با توجه به حضور گروه کنترل، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه مستقل و در مرحله بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از فعالیت، از آزمون t مستقل استفاده شد. جهت اطمینان از عدم حصول تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در گروه کنترل، از آزمون t جفتی استفاده شد. کورتیزول، دی هیدرواپی اندرسترون و نسبت دی هیدرواپی اندرسترون به کورتیزول بزاقی در هر دو گروه تمرین تداومی و تناوبی تغییر معناداری نداشتند (p>0.05). همچنین تفاوتی بین دو گروه در هر سه متغیر مورد مطالعه وجود نداشت (p>0.05). با توجه به اینکه این تمرینات تاثیر منفی بر سازگاریهای هورمونی زنان جوان فعال نمی¬گذارد، آنها می توانند به دلخواه و با توجه به علاقه خود از تمرینات مقاومتی تداومی و تناوبی استفاده کنند. با این وجود نیاز به پژوهش های بیشتری می باشد.