پایان¬نامه حاضر، پژوهشی درباره¬ی کثرت¬گرایی دینی است یکی با توجه به تعالیم و آثار مولوی به عنوان عارف مسلمان و دیگر با توجه به دیدگاهها و صحبتهای اوشو به عنوان یکی از مدعیان روشن ضمیری در عصر حاضر می-باشد. هر یک از این دو نماینده تاریخ و فرهنگی متفاوت است. بعلاوه کثرت¬گرایی دینی که خود نیز مکتبی مستقل و پدیده¬ای معاصر می¬باشد. مولوی به عنوان عارف مسلمان که اسلام را به عنوان دین کامل و خاتم می¬پذیرد و معتقد به وحدت درونی ادیان آسمانی یا ادیان ابراهیمی می¬باشد. حال آنکه پلورالیسم دینی همه ادیان اعم از توحیدی و غیر توحیدی را به یک میزان بهره¬مند از حقیقت می¬داند. در مقابل این دو اوشو است که همه ادیان گذشته را خالی از حقیقت می¬داند. عقیده مولوی درباره وحدت ادیان و توصیه¬های وی درباره روحیه تسامح و تساهل باعث شده که در مواردی بتوانیم او را کثرت گرا بنامیم. در این رساله سعی کردیم حد و مرز کثرت گرایی مولوی را مشخص کنیم. از طرف دیگر درباره¬ی اوشو که آرای متضادی درباره دین دارد؛ یعنی در جاهایی همه ادیان راانکار می¬کند و مواردی هم همه ادیان را متحد می¬داند تلاش مان این است که نسبت آراء ایشان را با کثرت گرایی بیان کنیم سپس با نظرات مولانا مورد مقایسه قرار دهیم