رشد اقتصادی، پیشرفت اجتماعی و ارتقای سطح رفاه از اهداف ملی کشور به شمار میروند، که تحقق آنها نیازمند برنامه ریزی های صحیح و صیانت از ثروت های ملی و خدادادی میباشد. یکی از مهمترین این ثروتها، ذخایر نفت خام و گاز طبیعی کشور می باشد، که متاسفانه غنی بودن آنها در کشور، سبب بروز الگوهای غیرمنطقی مصرف شده¬است. در سالهای اخیر، آسیب هایی ناشی از توسعه سریع تقاضای انرژی بر محیط¬زیست، از جمله، انتشار گاز های گلخانه¬ای، رو به افزایش است، که با توجه به وضعیت جغرافیایی و سایر مزیت های استراتژیک ایران، برای گسترش تولید و مصرف انرژی¬های تجدیدپذیر میتوان، استفاده از انرژی¬های تجدیدپذیر را بعنوان خط¬مشی ملی پیشنهاد کرد. همچنین با توجه به تأثیر مثبت پذیرش اجتماعی در توسعه انرژی¬های تجدیدپذیر و فن آوری¬های آن، میتوان تعامل با ساکنان محلی و پذیرش آنها را به عنوان عامل زیر¬بنایی این عمل در نظر گرفت. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین میزان پذیرش اجتماعی سیستم¬های انرژی خورشیدی و عوامل موثر آن در شهر تبریز است. روش پژوهش بر اساس ماهیت آن، پیمایشی (زمینه یابی) می¬باشد. برای نیل به هدف فوق، ابتدا از بین شهروندان تبریزی با روش نمونه¬گیری خوشه ای تصادفی تک مرحله¬ای، 384 نفر بعنوان نمونه، انتخاب شدند و از آنها خواسته شد که، به پرسشنامه¬ای که دارای ضریب آلفاکرونباخ 82/0 و از نوع لیکرت 5 طیفی و حاوی سئولات مختلف در زمینه¬های ویژگی¬های جمعیت شناختی ،آگاهی در مورد سیستم¬های انرژی خورشیدی و پذیرش آنها میباشد، پاسخ دهند. پس از تکمیل پرسشنامه، با استفاده از آزمون¬های توصیفی و استنباطی، میزان تأثیرگذاری عوامل موثر از جمله: سن، جنسیت، وضعیت تأهل، تحصیلات، درآمد، شغل، تعداد افراد خانواده و تعداد طبقات محل سکونت افراد در پذیرش استفاده از سیستم¬های انرژی خورشیدی توسط مردم، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان میدهد که، پذیرش اجتماعی سیستم¬های انرژی خورشیدی شهروندان تبریز از پنج عامل تحصیلات، درآمد، شغل، وضعیت تأهل و میزان آگاهی افراد به طور مشهودی تأثیر پذیر است و عواملی همچون جنسیت، سن، تعداد افراد خانواده و تعداد طبقات محل سکونت تأثیری در پذیرش اجتماعی سیستم های مذکور ندارند.