از آنجایی که میزان تاثیر داروها در بدن به درجه ی اتصال به پروتئین های پلاسمایی و به دنبال آن غلظت آزاد آنها در پلاسما بستگی دارد، بررسی عوامل تاثیر گذار در اتصال پروتئینی داروها، تداخلات دارویی، فارماکوکینتیک داروها (فعالیت بیولوژیک، متابولیسم، جذب، توزیع و دفع) از اهمیت ویژه ای در مطالعات بالینی برخوردار می باشد، لذا به دلیل اینکه پروتئین آلبومین، مسئول عمده اتصالات پروتئینی داروها در پلاسماست، در این پژوهش آلبومین سرم انسانی جهت مطالعه ی اتصال پروتئینی داروی سیرولیموس و بررسی تداخلات دارویی این دارو با داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی یا nsaids نظیر پیروکسیکام، دیکلوفناک و ناپروکسن، در شرایط متغیری ازph و غلظت پروتئین مورد استفاده قرار گرفت. در این بررسی غلظت شش گانه ی 8 تا 18 میکروگرم در میلی لیتر، از سیرولیموس استفاده شد. به این ترتیب که ابتدا غلظت های اشاره شده به طور جداگانه با آلبومین سرم انسانی با غلظت gml-1 04/0، در دمای 37 درجه ی سانتی گراد و4/7 ph، به مدت یک ساعت در داخل ویال شیشه ای و به دور از روشنایی انکوبه شدند تا پیوند بین دارو و آلبومین ایجاد شود. سپس داروی آزاد به روش اولترافیلتراسیون از محلول جدا گردیده و با دستگاه hplc تعیین غلظت گردید تا پارامترهای اتصال پروتئینی سیرولیموس با استفاده از نمودارهای اسکاچارد و کلاتز مربوطه محاسبه گردند. سپس فرایندهای مذکور در حضور nsaid ها و در شرایط مختلفی از ph و همچنین غلظت های پایین تر آلبومین سرم انسانی انجام گرفت. با توجه به نتایج بدست آمده، حضورnsaid ها در محلول حاوی آلبومین و سیرولیموس، سبب کاهش معنی دار درصد اتصال پروتئینی سیرولیموس به آلبومین شد. میزان این کاهش به لحاظ کمی، برای داروی پیروکسیکام بیشتر از دو داروی دیکلوفناک و ناپروکسن بود. افزایش ph باعث افزایش تداخلات دارویی سیرولیموس با داروهای مورد مطالعه در این پروژه شد. به علاوه مشاهده شده که، در غلظت های پایین آلبومین، تداخلات مورد نظر نسبت به تغییرات ph حساسیت بیشتری نشان دادند. نهایتا با توجه به مشاهدات و نتایجی که از این پروژه حاصل شد، پیشنهاد می شود در بیمارانی که سطح آلبومین پلاسمای آنها پایین تر از حد نرمال است، در تجویز همزمان این داروها ملاحظات بیشتری انجام گیرد.