با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و طرح گفتمان نه شرقی-نه غربی از سوی سران جمهوری اسلامی ایران، ناگزیر می بایست برای تعامل با جهان و هم چنین حل معضلات اقتصادی، به دنبال یک شریک قدرتمند می بود. بر همین اساس از اواسط دهه 60 شمسی این مهم در افکار سران نظام جمهوری اسلامی ایران راه یافت که اروپا می تواند این نقش مهم را برای ایران بازی کند. اما روابط ایران و اتحادیه اروپا در طول حیات جمهوری اسلامی همواره فراز و فرودهای زیادی را تجربه کرده است. از مهم ترین متغیرهای تأثیرگذار بر روابط فیمابین ایران و اتحادیه اروپا، تحولات سیاسی-اجتماعی داخلی ایران بوده که همواره بر سیاست خارجی این کشور تأثیر نهاده است. از جمله در سال های اخیر، روی کار آمدن اصولگرایان در ایران و مشخضاً لحن سیاسی آقای محمود احمدی نژاد پیرامون مسایل منطقه ای و جهانی، خاصه مباحثی نظیر موضوع هولوکاست، موجودیت اسراییل، روند صلح خاورمیانه و ... و تضاد راهبردی این موضع گیری ها با مواضع اتحادیه اروپا، بیش از پیش بر روابط ایران و اتحادیه اروپا تأثیر گذاشته به نحوی که سران اتحادیه اروپا ضمن محکوم نمودن اظهارات و مواضع احمدی نژاد، از ارتقای سطح روابط با ایران طفره رفته تا جایی که نه تنها تمامی تلاش های صورت گرفته در دولت های قبلی ایران برای برقراری رابطه نهادینه با این اتحادیه از بین رفت، بلکه سطح روابط جمهوری اسلامی ایران با اتحادیه اروپا به پایین ترین سطح خود در 30 سال اخیر رسید.