روش کار : این مطالعه بصورت یک پژوهش کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 87 بیمار مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک حاد که در سه گروه فلوکستین، سیتالوپرام و کنترل تقسیم شدند، انجام گرفت. برای بیماران گروه فلوکستین علاوه بر درمان استاندارد (شامل روزانه 75 میلی گرم داروی ضد پلاکت پلاویکس)، روزانه (یکبار در روز)، 10 میلی گرم کپسول فلوکستین هم به مدت دو ماه تجویز شد، در گروه سیتالوپرام علاوه بر درمان استاندارد، روزانه 20 میلی گرم قرص سیتالوپرام نیز به مدت دو ماه تجویز گردید و برای گروه کنترل هم علاوه بر درمان استاندارد، به طور روزاته پلاسبو (دارونما) برای دو ماه تجویز شد. در شروع مطالعه همراه با اطلاعات اولیه بیماران، فرم محاسبه امتیاز cnss هم برای ارزیابی شدت نقص عصبی- حرکتی بیماران تکمیل شد. در پایان ماه دوم هم مجددا فرم محاسبه امتیاز cnss توسط پژوهشگر تکمیل و در فرم جمع آوری اطلاعات ثبت شد و سپس داده های بدست آمده با استفاده از نرم افزار آماری spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها : نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که از نظر فاکتورهای زمینه ای اختلاف آماری معنی داری در سه گروه فلوکسیتین، سیتالوپرام و کنترل (پلاسبو) وجود ندارد، بین سه گروه از لحاظ نمره cnssپیش از درمان و هم چنین نمره cnssپس از دو ماه درمان اختلاف معناداری مشاهده نشد، میزان تغییر در توانایی حرکتی (cnss?) در پایان ماه دوم پس از درمان در دو گروه فلوکستین و سیتالوپرام با یکدیگر اختلاف آماری معنی داری نداشت در حالیکه میزان تغییر در توانایی حرکتی در این دو گروه در مقایسه با گروه کنترل اختلاف آماری معنی داری داشت. نتیجه گیری: تأثیر دو داروی فلوکستین و سیتالوپرام در میزان بهبود توانایی حرکتی بعد از سکته حاد ایسکمیک مغزی یکسان بود و میزان تغییر در توانایی حرکتی (cnss?) در هر دو گروه در مقایسه با گروه کنترل به طور محسوس و معنی دار از نظر آماری بیشتر بود. در واقع نتیجه به دست آمده را در یک جمله می توان خلاصه کرد: دو داروی فلوکستین و سیتالوپرام در بهبود توانایی حرکتی بعد از سکته حاد ایسکمیک مغزی نقش مثبت یکسانی دارند.