این مطالعه به منظور بررسی سطح کمرویی در میان یادگیرندگان زبان دوم در ایران و رابطه ی آن با میزان حس خودکارآمدی و تمایل به برقراری ارتباط طراحی شده است. . هدف دیگر این مطالعه بررسی نقش این سه متغیر در فراگیری زبان دوم در یادگیرندگان ایرانی می باشد. در این مطالعه صد و پانزده شرکت کننده از دو مرکز آموزش زبان های خارجی در مشهد حضور داشته و به سه پرسشنامه مربوط به کمرویی، خودکارآمدی و تمایل به برقراری ارتباط پاسخ داده اند. نمرات پایان ترم آنها نیز به عنوان شاخص فراگیری زبان دوم جمع آوری شده است.نتایج حاصل از همگرایی نشان داده است که سطح کمرویی در دانش آموزان رابطه ای منفی با سطح کارآمدی آنها و همزمان رابطه ای منفی با تمایل به برقراری ارتباط در آنها داشته است. همچنین خودکارآمدی رابطه ای مثبت با سطح تمایل به برقراری ارتباط داشته است. در میان مهارتهای مربوط به تمایل به برقراری ارتباط، کمرویی بیشترین رابطه را به صورت منفی با تمایل به صحبت کردن و کمترین رابطه را با تمایل به نوشتن داشته است. خودکارآمدی رابطه ای مثبت با تمایل به برقراری ارتباط در کلیه مهارتها را داشته است. همچنین نتایج نشان داده که خودکارآمدی به طور مناسب نشان دهنده ی میزان تمایل به برقراری ارتباط می باشد. در میان متغیرهای این مطالعه، کمرویی هیچ رابطه ای با فراگیری زبان دوم نداشته اما خودکارآمدی و تمایل به برقراری ارتباط رابطه ای مثبت با فراگیری زبان دوم داشتند. علاوه بر این، خودکارآمدی و مدل ارائه شده در این مطالعه مشخصا نشان دهنده ی میزان فراگیری زبان انگلیسی بوده است. نتایج حاصله از این مطالعه هیچ گونه تفاوتی بین یادگیرندگان زن و مرد در خصوص میزان کمرویی، خودکارآمدی و تمایل به برقراری ارتباط نشان نداده است.