با پیشرفت علوم مختلف، امید به زندگی و جمعیت سالمندان افزایش یافته در نتیجه توجه به مشکلات مربوط به قابلیت راه رفتن به عنوان مهارتی پایه اهمیت بیشتری می¬یابد. از آنجایی که اثرات مثبت ورزش بر کسی پوشیده نیست، ارائه راهکار¬هایی همراه با فعالیت بدنی علاوه بر کاهش صدمات مربوط به راه رفتن، میزان هزینه¬های اقتصادی و روانی که برای جامعه و خود فرد به همراه دارد، کاهش می¬یابد. در این تحقیق به بررسی تاثیر و ماندگاری هشت هفته تمرین حرکت به جلو- پهلو و عقب- پهلو بر زوایا و توان مفصلی مچ پا و زانو در راه رفتن زنان سالمند غیرفعال پرداخته شده است. برای این کار 21 نفر از زنان سالمند غیر¬فعال شهرستان بابلسر با مینگین سنی(2.44)57.53 سال و وزن (8.86) 66.25 کیلوگرم و قد (4.33)156.44سانتی¬متر که از لحاظ جسمانی سالم و فاقد هر گونه آسیب یا ناهنجاری خاصی در اندام تحتانی بودند به شیوه¬ی در دسترس انتخاب و به سه گروه (یک گروه کنترل و دو گروه تمرین عقب- پهلو و جلو- پهلو) هفت نفره که در سه بازه زمانی مختلف (پیش آزمون، پس آزمون و ماندگاری) از آنها تست¬گیری می¬شد، تقسیم شدند. به منظور اندازه¬گیری داده¬ها¬ی کینتیکی و کینماتیکی به ترتیب از دستگاه تخته¬ی نیروسنج و دستگاه ثبت ویدئویی حرکت استفاده شد. متغیرهای وابسته ¬(ز¬اویه و توان مفصلی) با استفاده از داده-های خام بدست آمده توسط تخته¬ی نیروسنج و دستگاه ثبت ویدئویی حرکت در محیط نرم افزارmatlab محاسبه شدند. پس از استخراج داده¬های مورد نیاز، فرضیه¬های پژوهش از طریق روش آماری manova آزمون شدند. همچنین به منظور بررسی دو به دوی هریک از شرایط آزمون از تست تعقیبیlsd استفاده شده است. نتایج نشان داد که انجام هشت هفته تمرینات ترکیبی جلو- پهلو و عقب- پهلو بر زوایا و توان مفصلی مچ پا و زانو زنان سالمند غیرفعال طورمعنی¬داری موثر و ماندگار نبوده است.