پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش انحراف شخصیت، ادراک خطر و خود تاملی در پیش بینی انگیزش و نگرش نسبت به درمان در افراد وابسته به مواد انجام گرفت. روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. کلیه افراد دارای وابستگی به مواد که در نیمه دوم سال 1392 به مراکز ترک اعتیاد شهر اردبیل مراجعه کرده و تحت درمان بودند جامعه آماری این پژوهش را تشکیل دادند. تعداد 129 نفر از این افراد به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه¬ای انتخاب شده و به پرسش¬نامه-های ادراک خطر، خودتاملی، انحراف شخصیتی و نگرش به درمان و انگیزش درمان پاسخ دادند. داده¬های بدست آمده نیز با استفاده از آزمونهای همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند گانه تحلیل شد. نتایج نشان داد که انگیزش درمان با ویژگیهای انحرافی افکار خصمانه، بدنام¬سازی، فقدان اعتماد به خود و سلطه¬گری/ سلطه¬پذیری ارتباط منفی ولی با ادراک خطرات مصرف دارو، رفتارهای پرخاشگری، فعالیت¬های ورزشی، شکست تحصیلی، رفتار جنسی و می¬بارگی و نیاز به خودتاملی و نمره کلی خودتاملی و بینش ارتباط مثبت دارد. نگرش به درمان نیز با ویژگیهای انحرافی شخصیت غیر از اعمال خصمانه ارتباط منفی ولی با ادراک خطرات رفتارهای پرخاشگرانه، می¬خوارگی، رفتار شغلی و تحصیلی، نمره کلی ادراک خطر، درگیری در خودتاملی، نیاز به خودتاملی و خودتاملی و بینش ارتباط مثبت داشت. نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد 27 درصد از واریانس انگیزش درمان به وسیله ویژگی¬های انحرافی شخصیت و 50 درصد آن به وسیله مولفه-های ادراک خطر و 19 درصد آن به وسیله مولفه¬های خودتاملی تبیین شد. همچنین 31 درصد واریانس نگرش به درمان به وسیله ویژگیهای انحرافی شخصیت، 40 درصد آن به وسیله ادراک خطر و 22 درصد آن به وسیله خودتأملی تبیین شد. نتایج پژوهش حاضر نشان می¬دهد که انحراف شخصیت، ادراک خطر و خودتاملی نقش مهمی در پیش¬بینی انگیزش و نگرش نسبت به درمان دارند.