تحقیق حاضر به مقایسه ی مدت زمان دویدن در آستانه ی بی هوازی تا مرحله ی بازماندگی در پسران فعال و غیر فعال می پردازد. به همین منظور، دو گروه آزمودنی شامل یک گروه فعال (10=n) از پسران دانشجوی ورزشکار با دامنه ی سنی (37/1±1/21 سال) نمایه توده بدن (53/3±09/24 کیلوگرم بر متر مربع) و درصد چربی (97/2±5/16) و ضربان قلب استراحت (3/3±3/60 ضربه در دقیقه) و گروه غیر فعال (10=n) از دانشجویان غیر ورزشکار سالم با دامنه ی سنی (25/1±3/22 سال) نمایه توده بدن (8/2±69/22 کیلوگرم بر متر مربع) و درصد چربی(67/3±47/22) و ضربان قلب استراحت (49/2±7/62 ضربه در دقیقه) از میان دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی انتخاب شدند و در آزمون شرکت نمودند. در این تحقیق از سه پروتکل بروس، وابسته به فرد و پروتکل اندازه گیری مدت زمان دویدن استفاده شد. در هر پروتکل، میزان تبادل گازهای تنفسی ثبت گردید. هم چنین به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری t مستقل استفاده شد. مدت زمان دویدن در آستانه ی بی هوازی تا مرحله ی بازماندگی در پسران فعال و غیر فعال به ترتیب (51/1±03/5 و 96/0±36/3 دقیقه) بود و نتایج معنی داری بین دو گروه به دست آمد (05/0>p). با استناد به نتایج به دست آمده می توان نتیجه گیری کرد که مدت زمان فعالیت در پسران فعال بیشتر از پسران غیرفعال می باشد که علت این اختلاف، سطح آمادگی جسمانی بالای افراد فعال و نوع پروتکل بکار گرفته شده در تحقیق می باشد. با توجه به اینکه تحقیقات محدودی در رابطه با تأثیر میزان آمادگی جسمانی افراد بر مدت زمان فعالیت تا بازماندگی انجام گرفته است. بنابراین تحقیقات بیشتری در این زمینه بایستی صورت پذیر