بی گمان حق هنگامی منشاء اثر است که مورد تعرض نباشد و گرنه حق مورد تعرض و تردید، احتیاج به دفاع و اثبات دارد و در این راه نقش ادله ی اثبات دعوی غیر قابل انکار است و امارات به عنوان یکی از ادله ی اثبات دعوی، با کوتاه ساختن مراحل دادرسی و رسیدگی به دعاوی دارای اهمیت بسیاری هستند.قانونگذار در مواد 13ش21 – 1324 قانون مدنی با تعریف اماره و منقسم نمودن آن به دو گروه قانونی و قضایی و در گروه قانونی به نسبی و مطلق، حدود و ثغور و ماهیت، حجیت و اعتبار این ادله را تبیین نموده است. در اماره قانونی مقنن و در اماره قضایی دادگاه اقدام به تمییز و تشخیص اماره می نماید و امارات قانونی کلی و جنبه نوعی داشته، لیکن امارات قضایی جنبه شخصی دارد و قاضی از اوضاع و احوال حاکم بر هر دعوا آن را استخراج می نماید. در این نوشتار سعی شده به بحث پیرامون دو گروه امارت و نحوه تعارض سایر ادله که منجر به محدودیت و یا سقوط اعتبار امارات می گردد و همچنین حجیت و موارد اعمال و اجراء امارات و اعتبار قانونی هر یک و تفوق اماره قضایی بر اماره قانونی با ذکر مصادیق آن پرداخته شود.