لپتین یک هورمون جدید و 16کیلو دالتونی است که از سلول های چربی منشا گرفته و جذب غذا را کاهش می دهد، بنابراین مورد علاقه کسانی است که به دنبال کاهش وزن می باشند. با این حال تاثیرات آن روی ساختار گنادی جنس نر در تجویزهای طولانی مدت ناشناخته است. بنابراین تحقیق حاضر انجام شد تا تغییرات مورفومتریک روی بافت بیضه موش سوری متعاقب استفاده طولانی مدت از لپتین بررسی شود. بدین منظور 30 سر موش سوری نر بالغ به طور تصادفی به 2 گروه، کنترل(15 سر) و درمان (15 سر) تقسیم شدند. به موش های گروه درمان، هورمون لپتین با دوز1 میکروگرم به صورت روزانه و حجم1/. سی سی بمدت 60روز به صورت داخل صفاقی تزریق شد. موش های گروه کنترلنیز با حجمو روش مشابه آب مقطر استریل دریافت کردند. 5سر از موش های هر گروه در روزهای15،30و60 به روش انسانی کشتارشده و بیضه سمت چپ آنها جدا شد و در فرمالین بافر 10% قرار داده شد. سپس برای اندازه گیری های مورفومتریک با هماتوکسیلین-ائوزین رنگ آمیزی انجام گرفت. به جز قطر هسته سلول های سرتولی که در روز 30و 60 تحت تاثیر قرار گرفته بودند، بقیه پارامترهای اندازه گیری شده از قبیل:درصد اسپرماتوژنز، شاخص میوزی، ارتفاع اپیتلیوم، قطرلوله های منی ساز، قطرهسته سلول های اسپرماتوگونی ورتبه بندی جانسون، کاهش معنی داری را در طی 15روز متعاقب استفاده از لپتین در مقایسه با گروه کنترل نشان دادند(05/0>p). شاخص میوزی و قطر هسته سلول های اسپرماتوگونی تخریب بیشتری در روز 30 نسبت به روز 15 نشاندادند (به ترتیب 03/0±09/3 دربرابر 03/0±23/3و 09/0±50/5 دربرابر 14/0±08/6). درنهایت باتوجه به نتایج به دست آمده می توان چنین استنباط نمود که استفاده طولانی مدت از لپتین میتواند اثرات مضری روی بافت بیضه اعمال کرده و پروسه اسپرماتوژنز را به تاخیر بیندازد.