امروزه به دلیل سوء مصرف الکل، داروها، مواد شیمیایی و عفونت های ویروسی بیماریهای کبدی به یکی از مشکلات تهدید کننده سلامت جامعه بشری مبدل شده اند. بسیاری از این عوامل با ایجاد استرس اکسیداتیو و القای التهاب به ایجاد نکروز در کبد می انجامند. از این رو بسیاری از مطالعات درمانی روی این بیماری ها بر مبنای کنترل استرس اکسیداتیو قرارگرفته است. ephedra pachyclada گیاهی از خانواده ارمکیان و با پیشینه مصرف طولانی در طب سنتی است. با توجه به خواص آنتی اکسیدانی این گیاه برآن شدیم اثرات عصاره آن را بر روند آسیب های حاد و مزمن کبدی مورد بررسی قرار دهیم. در این مطالعه ابتدا آزمایشاتی جهت دستیابی به مدل های حیوانی استاندارد از آسیب های حاد و مزمن کبدی طراحی شد، در این آزمایشات حیوانات به گروه های کنترل، شم و مدل تقسیم شدند و جهت القای مدل حاد از دوز منفرد تتراکلریدکربن (2ml/kg) و جهت القای مدل مزمن (فیبروز کبدی) از دوز دو بار در هفته ای تتراکلریدکربن(1ml/kg) به مدت 6 هفته استفاده شد. سپس صحت القای مدل مورد ارزیابی قرار گرفت. بعد از اطمینان از صحت القای مدل جهت بررسی تاثیرات عصاره افدرا بر روند آسیب حاد و مزمن کبدی، در دو آزمایش مجزا حیوانات به 4 گروه تقسیم شده و در هر دو آزمایش یک گروه به عنوان کنترل و 3 گروه دیگر به عنوان گروه های آزمایشی در نظر گرفته شدند، القای آسیب حاد و مزمن کبدی در گروه های مورد آزمایش مطابق روش آزموده شده قبل صورت پذیرفت. دو گروه از گروه های آزمایشی ضمن دریافت تتراکلریدکربن با دوزهای متفاوت عصاره (mg/kg140،1400) نیز تیمار می شدند. حیوانات گروه های مدل حاد 96 ساعت و گروه های مزمن 6 هفته بعد از شروع آزمایش خونگیری و تشریح شدند. در نمونه های خون جمع آوری شده غلظت سرمی آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز و آلانین آمینوترانس فراز که از مهمترین مارکر های آسیب کبدی اند آنالیز شد، نمونه های کبد نیز مورد بررسی های بافت شناسی قرار گرفت. نتایج نشان دادند که تیمار با افدرا تمام شاخص های آسیب کبدی القا شده با تتراکلریدکربن مثل وزن نسبی کبد، نکروز، فیبروز، التهاب بافتی و غلظت سرمی ast و alt را در حیوانات دارای آسیب حاد و مزمن کبدی کاهش داده است. بنابراین عصاره افدرا قادر است کبد را در برابر آسیب های حاد و مزمن القا شده با تتراکلریدکربن محافظت نماید. اثرات محافطت کبدی افدرا احتمالاً با سرکوب استرس اکسیداتیو و مهار التهاب بافتی القا شده با تتراکلریدکربن اعمال می گردد.

توانایی کلیه‏ ها در تغلیظ و متابولیزه کردن عوامل شیمیایی، آن‏ها را مستعد آسیب توکسیک می‏سازد. وجود محدودیت‏هایی در روش‏های معمول درمان نارسایی‏های کلیوی منجر به جست‏و‏جوی روش‏های درمانی دیگر شده است. با توجه به وجود پتانسیل حفاظت از سلول‏های کلیوی با اثرات پاراکرین-اندوکرین در سلول‏های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان بر آن شدیم اثر فاکتورهای ترشحی آن‏ها را که در محیط کشت حاصل از این سلول‏ها حضور دارند بر روند نارسایی کلیوی حاد مورد بررسی قرار دهیم. در این مطالعه ابتدا آزمایشی جهت دستیابی به مدل حیوانی استاندارد از نارسایی کلیوی حاد طراحی شد، در این آزمایش حیوانات به گروه‏های کنترل و مدل تقسیم شدند، جهت القای مدل از دوز منفرد سیس‏پلاتین (mg/kg 5) استفاده شد و سپس صحت القای مدل مورد ارزیابی قرار گرفت. بعد از آن جهت بررسی اثرات محیط کشت حاصل از سلول‏های بنیادی مزانشیمی انسانی بر روند نارسایی کلیوی حاد حیوانات به 4 گروه کنترل، سیس‏پلاتین، شم و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی خود به سه زیرگروه تقسیم شد که هر یک محیط کشت حاصله را در سه روز متوالی دریافت کردند، تزریق محیط کشت همزمان با تزریق سیس‏پلاتین، یک روز قبل یا یک روز بعد از آن آغاز شد. به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن محیط کشت حاصل از 5 x 106 سلول به هر حیوان تزریق گردید. پنج روز بعد از تزریق سیس‏پلاتین، تمام گروه‏ها خون‏گیری و تشریح شدند. در نمونه‏ های خون جمع‏ آوری شده غلظت سرمی bun و کراتینین آنالیز شد، نمونه‏ های کلیه نیز مورد بررسی‏های بافت شناسی قرار گرفت. نتایج نشان دادند که تیمار با محیط کشت حاصل از سلول‏های بنیادی مزانشیمی انسانی، سطح سرمی bun و کراتینین و نیز اکثر شاخص‏های آسیب بافتی کلیه ناشی از سیس‏پلاتین را در حیوانات دارای آسیب کاهش داده است. بنابراین سلول‏های بنیادی مزانشیمی انسانی می‏توانند با عملکرد اندوکرین و احتمالاً با اثرات آنتی‏آپاپتوتیک و پروآنژیوژنیک از کلیه در برابر سمیت کلیوی سیس‏پلاتین محافظت نمایند.