در دوره حاکمیت صفویان بر ایران همراه با مهاجرانی که به سرزمین هند رفتند، برخی شاهزادگان از این خاندان نیز به هندوستان و دربار مغولان هند پناه بردند. در بین این گروه از شاهزادگان، فرزندان سلطان حسین میرزا بن بهرام میرزا بن شاه اسماعیل شهرت و اعتبار بیشتری یافتند. پرسش اصلی در پژوهش حاضر تعیین نقش این شاهزادگان در دربار مغولان هند بوده است که نگارنده کوشیده است با بهره گیری از روش تحقیق تاریخی، مبتنی بر روش تحلیلی - توصیفی به این پرسش پاسخ دهد. براساس فرضیه مطرح شده این اشخاص در رویدادهای سیاسی این حکومت و اختلافات داخلی نقش موثری ایفاء نمودند. نتایج حاصل از پژوهش، بیانگر این است که این شاهزادگان در پی اختلاف و درگیری بر سر قدرت، حملات بی امان ازبکان، اقدامات و وعده و وعید های اکبرشاه برای تسلط بر قندهار، همچنین ترس از کشته شدن به دربار مغولان هند پناه برند که مهمترین پیامد این مهاجرت از دست رفتن قندهار بود. آن ها در مدت حضور خود در هند به جز در موارد اندکی مورد احترام و تکریم شاهان هندوستان بودند، تا جایی که به پیوندهای خویشاوندی میان آن ها منجر شد. همچنین باعث دخالت آنان در بسیاری از تحولات سیاسی هند نظیر فتوحات، جنگ و صلح و اختلافات داخلی گردید. هر چند گاهی با اعمالشان نارضایتی مغولان هند را در پی داشتند، اما نفوذشان در تحولات هندوستان و دربار مغولان هند بسیار موثر گردید.