طی دهه های 1970 و 1980 میلادی، مطالعات ادبی به تلفیق اندیشه های تاریخدانان پساساختگرایی مانند میشل فوکو و روانکاوانی پساساختگرا همچون ژاک لاکان پرداخت و نتایج موءثری را در این حوزه ی مطالعاتی تحصیل نمود. از جمله ی این دست آوردها، پیدایی نظریه ی تاریخ گرایی جدید است که بر نقش زبان و ادبیات در اعمال قدرت و حفظ آن تأکید نموده و همچنین بدین نکته تصریح می ورزد که چگونه مخاطب ِ ادبیات، با درونی ساختن گفتمان هایی که تنظیم کننده ی رفتار او هستند، خویش را در چنین زندانی محبوس می دارد. این پژوهش تلاش نموده تا با توجه به قابلیت های نظریه ی فوق، به بررسی حوزه های اخلاق و قدرت در درام شکسپیری پرداخته و پویایی برخی از اهم آثار وی را، در راستای تبیین اخلاق رنسانسی و تبلیغ سامانه ی سلطنتی، تحلیل نماید. روش مورد استفاده در این پژوهش، توصیفی ـ تحلیلی بوده و سعی شده تا با تفسیر و بررسی اخلاقیات مورد پذیرش و اتکاءِ هریک از اشخاص و کانون های قدرت در نمایشنامه ی لیرشاه، نشان دهنده ی آن باشد که این اثر، از پس فراز و فرود دراماتیک خویش، در نهایت تأیید کننده ی آن دسته از اخلاقیاتی است که مقوم نظام سلطنتی باشند. در خاتمه می بایست اشاره نمود، بر اساس آن چه در این پژوهش به دست آمده، نظریه ی تاریخ گرایی جدید را می توان از جمله نظریاتی به شمار آورد که ضمن قابلیت تحلیل ژرف نگر نسبت به متون ادبی و نمایشی، این آثار را از بستر تاریخی ـ سیاسی و نیز ملاحظات فرهنگی ـ ایدئولوژیکی جدا نساخته و از طریق تفاسیری روشن کننده، بسیاری از ساختارهای ادبی و موءلفه های متون نمایشی را که به بافت قدرت پیچیده اند، مکشوف می سازد.