نگارگری ایرانی در حقیقت بازخوانی نقاشانه مفاهیم پیچیده و گسترده ، در لایه های فرهنگی اجتماعی ایران اسلامی است.این هنر در کنار بازنمایی متن ادبی خود،شرایط فرهنگی،اجتماعی زمانه و روح حاکم بر جامعه اسلامی ایران زمان خود را عیان می سازد و در لوای فضای مثالی- خیالیِ حاکم بر سنت تصویر خود، سعی در خلق فرم ناب و بی مانند ی دارد که هر بیننده ای را مسحور خود می سازد. نقاشی ایرانی در تقسیم بندی های کلی خود از لحاظ موضوعی دارای شاخه های مختلفی چون رزمی ، بزمی، عرفانی، تغزلی و غیره است ، در این پژوهش شاخه های تغزلی این هنر مورد توجه خاص این پژوهش قرار گرفته است. این پژوهش از نظر هدف ، پژوهشی بنیادی است و تلاش می کند با انتخاب سه نمونه شاخص از حوزه تغزلی، یعنی نگاره های ملاقات همای و همایون از دیوان خواجوی کرمانی ، نگاره ملاقات گلنار و اردشیر از مجموعه ی شاهنامه بایسنقری و اثر جاودان استاد کمال الدین بهزاد در خمسه ی نظامی با موضوع ملاقات خسرو و شیرین به مطالعه موردی این نگاره ها بپردازد و پس از توصیف ظاهر تغزلی آن ها بر اساس دو دیدگاه نظریه ی بازنمایی و نظریه ی فرم به تحلیل و تفسیر ساختارهای پیچیده ی نهفته دردرون این آثار پرداخته می شود. در همین راستا ،ابتدا به معرفی نظریه ی بازنمایی و گونه شناسی آن پرداخته می شود و سپس سه نگاره مورد نظر از این دیدگاه به طور جداگانه مورد مطالعه و تحلیل قرار می گیرد ، سپس به معرفی نظریه ی فرم و گونه های آن در مباحث هنر و زیبایی پرداخته می شود تا در ادامه ، نمونه های مورد مطالعه ی این پژوهش بر اساس این دیدگاه مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد و در نهایت جمع بندی و تحلیل نتایج به دست آمده در فصل آخر ارائه گردد ، با امید به اینکه با توجه به کثرت و گستردگی مطالعات صورت گرفته در حوزه ی نگارگری ایرانی- اسلامی مطالعات ارائه شده در این پژوهش مورد توجه محققین و صاحب نظران این حوزه واقع شود.