مقدمه و اهداف: تغییر در سیستم های بدنی که در تعادل و جابه جایی دخیل می باشد، از تبعات گریزناپذیر افزایش سن می باشند. کاهش تعادل و کنترل وضعیت بدن از جمله عوامل خطر زای افتادن، آسیب دیدگی و حتی مرگ به شمار می رود. هدف از انجام این پژوهش تعیین تأثیر تمرینات ذهنی و تمرینات ویبریشن کل بدن بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند بود. مواد و روش ها: پژوهش از نوع کاربردی و نیمه تجربی است. سالمندان تحت بررسی شامل 42 مرد سالمند 80-60 ساله بودند و بر اساس معیارهای ورود (سن 78/5±68, وزن 2/9±3/76، قد 85/5±3/168، شاخص توده بدن 95/2±94/26) به این مطالعه وارد گردیدند. پس از ارزیابی اولیه کلیه سالمندان به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین ویبریشن(wbv)12 نفر، ذهنی (ment)10 نفر، ترکیبی (mix)10 نفر و کنترل (c)10 نفر تقسیم شدند. گروه ویبریشن، ذهنی و ترکیبی به مدت 8 هفته و در هر هفته به مدت 3 جلسه تمرینات مربوط به گروه خود را انجام دادند و طی این دوره سالمندان گروه کنترل هیچ گونه تمرینی انجام ندادند. تعادل ایستا و پویا به ترتیب با آزمون های ثبات وضعیتی دستگاه بایودکس و زمان برخاستن و رفتن ارزیابی شدند. نتایج: نتایج تحلیل درون گروهی در هر 3 گروه اختلاف معنی دار بین پیش آزمون و پس آزمون تعادل ایستا و پویا نشان داد. (05/0>p) نتایج آنالیز بین گروهی نیز نشان داد هر 3 گروه عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل در تعادل ایستا و پویا داشتند(05/0>p) علاوه بر این، اختلاف معنی داری بین سه گروه تمرین در تعادل ایستا و پویا وجود نداشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد یک دوره هشت هفته¬ای تمرین ویبریشن، ذهنی و ترکیبی می تواند سبب بهبود تعادل ایستا و پویا در مردان سالمند شود.