تحقیق حاضر سعی در مطالعه و درک نقش همدلی در آموزش دارد. همدلی در قالب یک الگو رفتاری بین مدرس و زبان آموز معرفی شده است. به طور کلی همدلی به تعاملات انسانی انعطاف می بخشد و در حوزه آموزش نیز با ایجاد فضایی مطلوب در کلاس، روند یادگیری را بهبود می بخشد . این تحقیق امکان شناخت مهارت هایی که به ایجاد حس همدلی و رفتار احساسی منجر می شوند را فراهم می سازد. بر اساس این مدل پیشنهادی، در گام نخست مدرس می بایست با رضایت و احترام همواره دانشجو را مقدم بر خود و نیاز های خود بدارد و خود را به جای زبان آموز بگذارد و از پیش قضاوتی ها بپرهیزد. برای تثبیت این رابطه ابزار هایی پیشنهاد شده است: تهیه طرح درسی روشن و دقیق، استفاده از دفاتر ارتباطی، مدیریت هوشمندانه و گفتگوهای داخل کلاس. علاوه بر این ابزار، تکنیک های ارتباط کلامی و غیر کلامی نیز تاثیر بسزایی خواهند داشت: بازگویی، ابراز احساس خود و دیگری، "فراگویی" و شناخت زبان بدن. در پایان این تحقیق بررسی هایی صورت گرفته که به وسیله آن میزان تحقق همدلی و رفتار احساسی میان مدرسین زبان و زبان آموزان ایرانی مورد مطالعه قرار می گیرد.