سندروم درد پتلوفمورال یکی از رایج ترین آسیب های مفصل زانو است که در سن جوانی و بیشتر در میان زنان شایع است. به دلیل وجود درد، ضعف عضلانی و عملکرد حرکتی این افراد در انجام فعالیت های روزمره دچار مشکل می¬شوند. هدف از مطالع? حاضر مقایس? دو روش تمرین در محیط آب و خشکی بر بهبود میزان درد و عملکرد حرکتی وزنه برداران مبتلا به سندروم درد پتلوفمورال است. در این تحقیق که به روش نیمه تجربی انجام شد، 30 وزنه بردار مبتلا به سندروم درد پتلوفمورال شرکت کردند و به صورت تصادفی در سه گروه تمرین در آب، تمرین در خشکی و کنترل تقسیم شدند. گروه¬های تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه تمرین دریافت کردند. از پرسشنامه های درد vas و عملکرد حرکتی کوجالا kujala قبل و بعد ازاجرای دور? تمرینی به ترتیب برای ارزیابی میزان درد و عملکرد حرکتی استفاده شد. در این مطالعه برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون گروه های شرکت کننده در پژوهش از آزمون تی وابسته و برای مقایسه تفاوت های بین هم? گروه ها از آنالیز واریانس یکطرفه و برای مقایس? تفاوت های بین دو گروه از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها و انجام آزمون های آماری لازم از نرم افزار spss20 استفاده گردید. سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. گروه¬های تجربی پس از هشت هفته تمرین تقویتی در میزان درد و عملکرد حرکتی تفاوت معناداری نسبت به پیش آزمون خود نشان دادند ولی در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. مقایسه داده های پس آزمون بین دو گروه تجربی در مقیاس درد و عملکرد حرکتی تفاوت معناداری را نشان نداد، اما هر دو گروه نسبت به گروه کنترل تفاوت معناداری در متغیرهای مورد نظر داشتند. بر اساس یافته های این پژوهش، انجام تمرین در هر دو محیط آب و خشکی موجب کاهش میزان درد و بهبود عملکرد در مبتلایان به سندروم درد پتلوفمورال می شود.