براساس روان شناسی رشد، قوای ادراکی از سنّ دو سالگی فعّال می شود و کودک هم زمان با یادگیری مفاهیم زبان، قواعد سخن گفتن و فکر کردن را نیز به کار می برد. امّا این قواعد، برخلاف مفاهیم، آموختنی نیست بلکه در ذهن قابلیت هایی وجود دارد که به مرور زمان با رشد سنّ شناختی بالفعل می شود. قواعد تفکّر و منطق از جمله قواعد شهودی ذهن است که در اثر به کارگیری، رشد بیشتری می یابند. لذا علم منطق، بازشناسی و تعلیم این قواعد شهودی را برای همه ی دانش آموزان و دانشجوبان برعهده دارد و باید از سنین دبستان و راهنمایی به آموزش قواعد کاربردی مانند قیاس استثنایی و برهان خلف پرداخت و در سنین دبیرستان باید قواعد صوری منطق مانند قیاس های اقترانی شرطی و حملی، همچنین قضایا و احکام قضایا و مغالطه ها تعلیم داده شود و در مقطع دانشگاه آن هم در رشته های خاصّی مثل فلسفه و علوم مرتبط، به طرح مباحث معنایی مانند منطق تعریف، بحث برهان، موّاد قیاس و امثال آن پرداخت. بنابراین در این پایان نامه پیشنهاد شده است که آموزش مباحث منطق به ترتیب کاربردی، صوری و معنایی انجام گیرد.