توصیف بهار و زیبایی ¬هایش، یکی از موضوعاتی است که همواره مورد توجه شاعران قرار گرفته و بازتاب گسترده¬ ای در آثارشان داشته است. در توصیف این فصل قصایدی سروده شده است که به این اشعار در ادبیات عربی ربیعیه و در ادبیات فارسی بهاریه می-گویند. این رساله به بررسی و تحلیل این اشعار پرداخته است. ربیعیات و بهاریه ¬ها، در اشعار شاعران قرن چهارم و پنجم هجری، بهانه ¬ای برای خوش¬ باشی و عیش و طرب است و در این اشعار به مسائل دیگر کمتر توجه شده است. آرامش سیاسی و اجتماعی که در جامعه¬ این شاعران حاکم بود و رفاهی که این شاعران در اثر ارتباط با دربار پیدا کرده بودند، در توصیف ¬هایشان از فصل بهار تأثیر به سزایی داشت، شاعرانی چون ابن عبدربه، ابن خفاجه، ابن زیدون ، منوچهری و فرخی که به این مضمون¬ها پرداخته¬اند،به طوری ¬که از آمدن این فصل احساس خوشحالی می¬کردندو زمینه نشاط و شادی و بساط عیش و نوش برای آنها فراهم می¬شد و برای آنها فصل خوش¬گذرانی و برپایی مجالس شرابنوشی بود، در شعر این شاعران بر خلاف ادبیات دوره¬های بعد به این فصل با چشم ¬انداز عرفانی و معنوی کمتر توجه شده است.