امروزه شناخت و مشخص کردن عوامل خطرزای آسیب جزء مهم پیشگیری از صدمات ورزشی به شمار می رود. در بروز آسیب عوامل داخلی و خارجی متعددی درگیر می شوند. یکی از عوامل خطرزای داخلی مهم در بروز آسیب های اندام تحتانی ، وضعیت قوس طولی داخلی کف پا است. متغیرهای ساختاری و مکانیکی پا تأثیر زیادی بر بخش های مختلف اندام تحتانی می گذارند. راستای طبیعی پا بسیار حائز اهمیت است و هرگونه انحراف از حالت طبیعی، علاوه بر کاهش قدرت تحرک، ذاتا می تواند عامل خطرزایی برای آسیب های اندام تحتانی محسوب شود. قوس کف پا یا طاق پلانتار یک سازه ی معماری است که تمام اجزای پا یعنی مفاصل، لیگامنت ها و عضلات را داخل یک سیستم واحد تلفیق می کند. وجود مفاصل بسیار کوچک و سه قوس عرضی (قوس قدامی)، طولی داخلی و طولی خارجی، پارا به یک بخش منحصر به فرد از بدن تبدیل کرده است باوجود داشتن بسیاری از ویژگیهای ساختاری مشترک، شکل و واکنش های بیومکانیکی پا تا حد زیادی در افراد مختلف متفاوت است. تحقیقات نشان می دهند که افت ناوی و حرکت قدامی درشت نی در گروه دارای آسیب acl در مقایسه با گروه سالم شایع تر می باشد، لذا عملکرد ساختار قوس داخلی به عنوان عامل خطر برای توسعه ی صدمات ارائه شده است.روش تحقیق حاضر از نوع علی پس از وقوع و گذشته نگر می باشد. جامعه ی آماری پژوهش حاضر شامل دانشجویان ورزشکار دختر با بیش از 2 سال سابقه ی ورزشی در رشته های والیبال و بسکتبال که در دانشگهاه های شهر شبستر مشغول به تحصیل بودند، می باشد. نمونه ی آماری این تحقیق شامل 60 نفر بود(30 نفر دارای آسیب رباط متقاطع قدامی، 30 نفر بدون آسیب) که با توجه به محدودیت ها مورد نظر تحقیق، از میان دانشجویان دختر دانشگاههای شهر شبستر بصورت تصادفی و هدفمند انتخاب شدند. اطلاعات مربوط به آسیب با استفاده از فرم ثبت اطلاعات جمع آوری شد و قوس کف پا با استفاده از روش برودی اندازه گیری شد .از آزمون همبستگی اسپیرمن و 2? برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده گردید (0.05 >?).: نتایج تحقیق نشان داد که رابطه ی معناداری بین افت ناوی و آسیب acl وجود دارد(0.322=r) همچنین تفاوت معناداری بین میزان آسیب acl در گروه های کف پای گود و نرمال، و گروه های کف پای صاف و نرمال وجود داشت، ولی تفاوت معناداری بین میزان آسیب acl در گروه های کف پای گود و صاف مشاهده نشد.