ابداع روشهای جدید طراحی و استفاده از مصالح نوین در احداث روسازی راهها که بتواند محدودیتها ناشی از مصالح بکار رفته ، روش اجرا و شرایط نامساعد محیطی و ژئوتکنیکی را بر طرف و از دیدگاه اقتصادی مقرون به صرفه باشد همواره مورد نظر طراحان ، مجریان و کارفرمایان بوده است . نقش اصلی لایه های روسازی راه این است که بارهای وارده را تحمل و تعدیل دهد تا به خاک بستر برساند . در خیلی از موارد از طریق مسلح کردن آنها می تواند مقاومت آنها را در مقابل تنشها و نیروهایی که به آنها وارد می شود افزایش داد . تا کنون این چنین مدل سازی و تحلیل های عددی بیشتر بر روی بستر ، خاکریزها و شیروانی ها صورت گرفته و کمتر در رابطه با لایه های روسازی صورت پذیرفته است. در این پژوهش ابتدا دو نوع جاده را تعریف کرده یکی با مصالح تسلیح نشده و دیگری با مصالح تسلیح شده با ژئوگرید سپس اقدام به مدل سازی برپایه تئوری المان محدود در نرم افزار پلکسیس جهت روسازی تسلیح نشده و همچنین روسازی تسلیح شده به ژئوگرید با جایگذاری در عمقهای مختلف (50 و 35 و 20 و 13 سانتیمتری) شده و تاثیر تغییر جایگذاری ژئوگرید و سختی آن بر جابجایی های افقی ، قائم (نشست) ، کرنش و تنش موثر در حالت تسلیح شده و مقایسه آن با حالت تسلیح نشده می کنیم .