با توسعه ی تخصصی آموزش هنر و به طبع تخصصی شدن آثار هنری در دوره ی معاصر، پژوهش در این آثار یا به سمت وجوه تکنیکی میل کرده و یا به بررسی جهان به شدت شخصی شده ی هنرمند تمایل یافته است. در این میان رویکرد جدیدی نیز یافت شد که با موضوع قرار دادن آیین ها و رفتارهای جمعی در برابر کیش شخصیت مدار هنر معاصر، این رویدادهای انسانی را در قالب هنر عامه و یا هنر جمعی صورت بندی می کند. از سوی دیگر این آیین ها که با تقویت وجه صوری خود، توان ارتباط و تکثیر خود را در طول تاریخ و عرض جغرافیا ارتقا داده اند، گونه هایی نظام یافته اند که در مقیاسی خردتر، برساخته از عناصر بی شماری هستند که ممکن است در صورت بندی های متمایز، تمایل به ترکیب یا همنشینی نداشته باشند. از این سو این سوال قابل طرح است که اگر آیین های دارای امتداد و توسعه ی زمانی، مکانی و حتی فرهنگی را، مدل هایی ساخت مند در نظر بگیریم که نظامی از نشانه ها و ارتباطات آن ها را چه درونی و چه بیرونی، بر محوریت یک پدیده حمل می کنند، اولویت سازمان دهنده ی به این مجموعه کدام است؟ در نظام علل اربعه کدام وجه مادی، صوری، فاعلی و غایی دیگر وجوه را به گرد خویش، رفتار بخشیده است؟ آیا کشف ساختار برسازنده ی این آیین ها، می تواند به ساخت آیین های معاصر، کمکی برساند؟ یا این آیین ها ظرفیت آن را دارند که نقش های اجتماعی جدیدی را پذیرا باشند؟ که بدون شک این گمانه ها تنها با کشف نظام درونی نشانه های برسازنده ی این ساختار ممکن می گردد.