امروزه مطالعه ی تشکیل تجمع های پروتئینی در مجامع علمی به موضوع پراهمیتی تبدیل شده است. حداقل 25 پروتئین انسانی می توانند رسوب های بیماری زا را که در بیماری های تخریب کننده سیستم عصبی دیده می شوند، ایجاد کنند. علی رغم مطالعات گسترده روی فیبریلاسیون آمیلوئیدی، جزئیات مکانیزم مولکولی آن ناشناخته است. لیزوزیم انسانی یک پروتئین مستعد تشکیل آمیلوئید است که سویه های جهش یافته آن در بیماری آمیلوئیدوزیس سیستمی وراثتی نقش مهمی دارند. از آنجا که لیزوزیم انسانی و سفیده تخم مرغ از نظر ساختار و توالی شباهت زیادی دارند، در این مطالعه از لیزوزیم سفیده تخم مرغ به عنوان مدل پروتئینی استفاده شد. در این پروژه به بررسی اثر عوامل احیا کننده ای از قبیل دی تیوتریتول و بتامرکاپتواتانول بر تجمع لیزوزیم با استفاده از سه روش طیف سنجی فلورسانس تایوفلاوین تی، دورنگ نمایی دورانی و میکروسکوپ نیروی اتمی پرداخته شد. ابتدا شرایط لازم برای تشکیل تجمع های پروتئینی لیزوزیم تأمین شد: دمای 54 درجه سانتی گراد، 2 ph و 24 ساعت انکوباسیون همراه با تکان دادن (150 دور در دقیقه). در مرحله دوم اثر دی تیوتریتول و بتامرکاپتواتانول بر تجمع های لیزوزیمی تشکیل شده در شرایط استاندارد طی زمان های 1،2،4 و 8 ساعت پس از انکوباسیون بررسی شد. در بررسی اثر دی تیوتریتول مشخص شد که با اضافه کردن آن به تجمع های لیزوزیمی، نشر فلورسانس کاهش می یابد که نشان دهنده کاهش تجمع های پروتئینی است و مقدار این کاهش در زمان 8 ساعت بیشترین بود. اضافه کردن بتامرکاپتواتانول طی زمان های 1،2 و 4 ساعت سبب کاهش نشر فلورسانس شد ولی در زمان 8 ساعت پس از انکوباسیون نشر فلورسانس افزایش یافت. در مرحله سوم با بررسی اثر دی تیوتریتول و بتامرکاپتواتانول بر تجمع های لیزوزیمی تشکیل شده در حضور گوانیدین تیوسیانات مشخص شد که هر دو، سبب کاهش در نشر فلورسانس و در نتیجه کاهش در تجمع لیزوزیم شدند. در مرحله آخر، انکوباسیون همزمان دی تیوتریتول و بتامرکاپتواتانول و سپس تشکیل تجمع پروتئینی نیز سبب کاهش نشر فلورسانس شدند. در این مطالعه مشخص شد که ترکیبات احیا کننده پیوند دی سولفید می توانند تحت شرایطی اثر کاهش دهنده بر تشکیل تجمع های پروتئینی داشته باشند و از این رو پیشنهاد می شود که این گونه ترکیب ها نیز در مطالعه های مربوط به طراحی دارو بر علیه بیماری های ناشی از تجمع های پپتیدی و پروتئینی در نظر گرفته شوند.